W byłym szczęściu, w cudzym życiu

Emily Blunt, zahukana i dyspozycyjna sekretarka z „Diabeł ubiera się u Prady”, okazała się aktorką z charakterem o mocnej osobowości. Piękna, choć nie klasyczną urodą, bywa dobra w rolach wojowniczek („Na krawędzi jutra”, „Sicario”) i szlachetnych uwodzicielek („Władcy umysłów”, „Połów szczęścia w Jemenie”).  W „Dziewczynie z pociągu” aktorka zmienia emploi, gra słabą, odrzuconą Rachel, która przegrała swoją szansę. Oglądamy ją więc zapłakaną, z rozmazanym makijażem, a wredni mężczyźni nie zachowują się wobec niej z szacunkiem należnym kobiecie. Codziennie rano z okien podmiejskiej kolejki obserwuje nowy dom byłego męża, nachodzi jego żonę i dziecko, odkrywa kochanki. Sama nie wie czemu, lecz spala się w tym podglądactwie. Rozpamiętuje różne momenty z teraźniejszości i przeszłości. Rzeczywistość miesza się Rachel ze wspomnieniami i halucynacjami, kiedy jako nieznośna pijaczka kompromitowała męża na party. Oczywiście do dziś, jak sądzi, za to płaci.  Ten obraz się