Lechoń (2)

Gdzieś w połowie ubiegłego wieku mogło się wydawać, że w sztuce i w literaturze – przynajmniej w sztuce i literaturze polskiej, ale może i europejskiej – zatriumfuje duch nowoczesności. Awangardowy duch nowoczesności był bowiem zgodny z postępowym duchem czasu, był jego uzupełnieniem – komunizm też był postępowy, a partie komunistyczne były awangardą ludzkości. Skutek tych triumfów postępowego ducha nowoczesności był taki, że rzeczy staroświeckie, które uważano za wsteczne, były lekceważone i wyszydzane. Jedną z tych lekceważonych rzeczy staroświeckich była poezja Jana Lechonia. Lekceważenie, które duch nowoczesny okazywał Lechoniowi, było dobrze uzasadnione – autor „Karmazynowego poematu” nie tylko bowiem był, ale także, i to ostentacyjnie, chciał być staroświecki. W wierszu „Mokotowska piętnaście” Lechoń składa hołd swoim rodzicom, którzy pracują po nocach, żeby kupić ubrania dzieciom. Czy to nie staroświeckie – składanie, trzynastozgłoskowcem, hołdu swoim zmarłym