Wychowały nas wilki

Instruujący Packera ochroniarz ze słuchawką w uchu, przypominający robota (znakomity Durand), próbuje przywołać szefa do rzeczywistości. Ale lądujemy tu w absurdalnym koszmarze. W rozmowach z kolejnymi gośćmi zdradza gospodarz branżową i filozoficzną niepewność. Niepokoją Packera światowe finanse, nad którymi nawet on, geniusz przewidywania, stracił kontrolę. Nie rozumie fluktuacji kursu juana, nie potrafi dogadać się z żoną, która traktuje go jak obcego, ale jednocześnie obiecuje wspierać męża w razie krachu. Nawet asymetria prostaty coś znaczy. Tylko co? Szczur stał się monetą obiegową – powtarzają za Zbigniewem Herbertem buntownicy. Przebrani za owe szczury robią demolkę na planie, przez co rzecz wygląda jak inne fantastyczne dokonanie Cronenberga, gdzie człowiek stawał się muchą („Mucha”), wielki karaluch instruował swego agenta odbytnicą („Nagi lunch”), a producent telewizyjny wyciągał kasetę z brzucha („Videodrome”). I tak jak w tamtych filmach oniryczna feeria była elementem