Na sygnał radiowy z Londynu
W rozkazie tym „Wilk”, stojący na czele całości sił mających realizować założenia „Burzy” w tych dwóch okręgach, nakazywał oddziałom AK uderzyć na Wilno i zdobyć je samodzielnie przed wkroczeniem wojsk sowieckich, by „walką żołnierza polskiego zadokumentować polskość i nienaruszalność ziem północno-wschodnich Rzeczypospolitej Polskiej”. Ogółem w operacji miało uczestniczyć ponad 12,5 tys. żołnierzy AK z obu okręgów. Uderzenie planowano wykonać pięcioma zgrupowaniami partyzanckimi. Zgrupowaniem nr l „Wschód” dowodził mjr Antoni Olechnowicz „Pohorecki”, zgrupowaniem nr 2 „Północ” mjr Mieczysław Potocki „Węgielny”, zgrupowaniem nr 3 „Południowy Wschód” mjr Czesław Dębicki „Jarema”, zgrupowaniem nr 4 „Południe” mjr Stanisław Sędziak „Warta”, a zgrupowaniem nr 5 „Zachód” rtm. Zygmunt Szendzielarz „Łupaszka”.
2 lipca 1944 r. na sygnał radiowy z Londynu zaczęła się „Burza” w okręgu wileńskim i okręgu nowogrodzkim. 3 lipca wydano rozkazy dla oddziałów i nakazano rozpoczęcie działań w rejonach: Dryświaty, Rychaliszki, Oszmiana, Bogdanów, Wilno, Baranowicze, Słonim, Lida i Juraciszki.
7 lipca 1944 r. o świcie, w związku z szybkim zbliżaniem się Armii Czerwonej do miasta, ppłk „Wilk” zdecydował o natychmiastowym rozpoczęciu operacji „Ostra Brama”, tym samym przyspieszając ją o jedną dobę w stosunku do wcześniejszych planów, w wyniku czego zdołano skoncentrować na czas tylko jedno z trzech przewidzianych w planie operacji głównych zgrupowań uderzeniowych. Ok. 4 tys. żołnierzy AK zaatakowało umocnienia niemieckie od najsilniej bronionej południowo-wschodniej strony Wilna, obsadzone przez garnizon liczący kilkanaście tysięcy żołnierzy dysponujących artylerią, bronią pancerną oraz wsparciem lotnictwa. Po przełamaniu obrony oddziały partyzanckie miały skoncentrować się na pl. Katedralnym.
Biało-czerwona na wieży zamkowej
Nacierające oddziały nie miały dokładnego...
Zdążyć przed Sowietami
[pozostało do przeczytania 72% tekstu]
Dostęp do artykułów:
