„Ludu mój! Do broni!”

W sierpniu 1943 roku Special Operation Executive zwrócił się do władz Wielkiej Brytanii o sprecyzowanie stosunku królestwa do Polski i Armii Krajowej. SOE z zaniepokojeniem stwierdzał, że władze brytyjskie odnoszą się do „(…) spraw polskich po linii żądań sowieckich. Mimo że Katyń jest faktem, faktem jest też, że Armia Polska sformowana w Sowietach nie miała żywności, butów i uzbrojenia. Faktem jest, że Sowiety nadal eksterminują ludność polską w Rosji, a szczególnie dzieci”. Na koniec oficerowie SOE pytali przełożonych, czy „AK może być wyposażona do Powstania, czy też nie?”.

Trzy miesiące później w Teheranie Winston Churchill zgodził się, by Polska, na którą we wrześniu 1939 roku napadła III Rzesza w sojuszu ze Związkiem Sowieckim, w obronie której Wielka Brytania zdecydowała się wypowiedzieć wojnę Niemcom, znalazła się w sowieckiej strefie wpływów. Nasz sojusznik dał Stalinowi o wiele więcej niż Hitler, nasz najgorszy wróg. A Polacy wciąż wierząc w moc paktów i sojuszy,