Spektakle nienawiści, chora rzeczywistość

Donald Tusk w znakomitym nastroju zajadający popcorn przed telewizorem; minister finansów Andrzej Domański triumfujący z powodu sejmowej zgody na represje wobec Zbigniewa Ziobry; minister sprawiedliwości Waldemar Żurek nagrywający filmiki z rąbania drewna siekierą w mocno łukaszenkowskim stylu – to jedna strona równania. Druga to potężny kryzys publicznej ochrony zdrowia i zapowiedzi likwidacji nawet 30 proc. szpitali powiatowych w skali kraju. Igrzyska nienawiści – zapaść usług publicznych. To nie kraje Trzeciego Świata, lecz Polska w czasie wielkich geopolitycznych napięć.

Minęło blisko 60 lat od wydania klasycznej pracy filozoficzno-socjologicznej „Społeczeństwo spektaklu” Guya Deborda, krytykującej zarówno kapitalistyczny rynek, jak i socjalistyczną biurokrację. Rzadko dziś odczytywana literalnie książka w wyobraźni społecznej przetrwała dzięki poruszającemu wyobraźnię tytułowi. Znaczenie tego określenia wciąż rośnie, szczególnie że mainstreamowe media, liberalna i