Blaga, przemoc, pożądanie w Hollywood

Hollywood kręci widzów i filmowców. Bracia Coen uwodzili niedawno scenami z fabryki snów w komedii z lat 50. „Ave Cezar” (a zaczynali mrocznym „Bartonem Finkiem”). Woody Allen też robił filmy żywiące się kinem: „Koniec z Hollywood”, „Przejrzeć Harry’ego”. Także „Purpurowa róża z Kairu” (która podpowiedziała Marczewskiemu „Ucieczkę z kina WOLNOŚĆ”) czy nawet „Strzały na Broadwayu”. W „Śmietance towarzyskiej” wracają złote lata 30. Allen nawet nie próbuje podglądać filmowej kuchni. Bawi się jej garderobą, życiem towarzyskim i uczuciowym szemranych producentów oraz tęsknotami uwodzonych przez nich dziewczyn. Chodzi o blichtr branży stworzonej przez żydowskich emigrantów, którzy przesiedli się z nizin do high life’u bez zmiany mentalności. A jeśli już, to na gorsze. Oglądamy ich oczami Bobby’ego (Elsenberg) – nieśmiałego gaduły, którego mama wysłała z Bronxu na Zachód do wuja producenta. Zaczyna się od przyjęcia nad basenem, wokół którego kłębią się gwiazdy i starletki.