Nie chcemy pełzać po ziemi

Tymi słowami prymas Wyszyński zwrócił się do górali w kazaniu wygłoszonym w 1957 r. na początku Wielkiej Nowenny. „Pragniemy, aby cały naród podniósł się, otrząsnął z siebie smutki i zwątpienia, spojrzał z dołów i mroków najrozmaitszych – w górę”. Po sześciu dekadach, jakie upływają od Ślubów Jasnogórskich, patrzę z podziwem na genialny program Wielkiej Nowenny. Wobec przytłaczającej rzeczywistości terroru sowieckiego, wobec męczeństwa wielu tysięcy, w czasach zdrady i różnych form kolaboracji z komunistyczną władzą, wobec szerzącego się poczucia beznadziei, nagle pojawia się duchowy przywódca, który wyrywa naród z apatii – wzywa do wewnętrznej przemiany: „Nie chcemy pełzać po ziemi!”. Napisany jeszcze w więzieniu, rozpisany na dziewięć kolejnych lat duszpasterski program przesądził, że komuniści przegrali batalię o dusze Polaków. Pierwszy rok przebiegał pod hasłem: „Wierność Bogu, Krzyżowi, Ewangelii, Kościołowi i jego pasterzom” – czyli powrót do fundamentów,