Zabijanie żyrafy

Autor tryptyku „Raj” („Wiara”, „Nadzieja”, „Miłość”) nie ma litości dla człowieczej pożądliwości. Jego obywatele wydrążonej z sacrum cywilizacji nie wytyczają sobie moralnych granic. Stąd obraz starych kobiet bezwzględnie dążących do seksualnego spełnienia z młodymi Afrykańczykami („Miłość”). W dokumentalnym „Safari” oglądamy inną namiętność. Chodzi o polowanie na ozdobę Afryki i królów stworzenia – gazele, byki, lwy, żyrafy. Zwierzę wybiera się z katalogu, cenę i miejsce ustala telefonicznie. Pragnienie oddania celnego strzału i podglądania, jak życie wycieka z pięknego stworzenia – starcza za wyjaśnienie procederu. Pozostaje kasa, akurat nie problem dla Austriaka. Może rzecz zawsze była brzydka i podszyta perwersją, a Hemingway w „Zielonych wzgórzach Afryki” mami nas pisarską egzaltacją. Ale bohaterowie Seidla zdają się dodatkowo wydrążeni z uczuć wyższych, więc także żałośni w swojej pasji, a śmierć ich ofiar wygląda przerażająco. „Safari” w każdym razie to nie