Początek końca

W latach 70. władze kraju tradycyjnie lawirowały mocarstwami (Wielką Brytanię zastąpiły Stany Zjednoczone), jednak po obaleniu króla Zahir Szaha wpływy sowieckie rosły, a przewagę w kraju uzyskała ich ekspozytura w postaci Ludowo-Demokratycznej partii Afganistanu. Jej dziełem stało się obalenie Dauda w kwietniu 1978 r., przestawienie na kurs komunistyczny i coraz bliższa współpraca z ZSRR. Spór między premierem Aminem a prezydentem Tarakim doprowadził do usunięcia i zamordowania tego drugiego, czego Moskwa, obawiająca się bezpośredniej interwencji, nie mogła puścić płazem. Ponieważ nie udaje się otrucie Amina (paradoksalnie odratował go rosyjski lekarz), w Boże Narodzenie 1979 r. dochodzi do szturmu pałacu prezydenckiego i desantu na Kabul. Szefem państwa zostaje sowiecka marionetka Babrak Karmal. Stosunkowo szybki przewrót zmienia się wkrótce w krwawą bezlitosną wojnę. Pierwsze dwa miesiące oznaczały sprawne opanowanie kraju przy niewielkich stratach, ale już od 21 lutego 1980 r.