PO, czyli biały Kali

On mógł, ci nie mogą? Jakoś chłopaki w PO nie chcą pamiętać, jak to do rady krajowej PO w latach 2003–2005 trafił były szef UOP w Białymstoku, niejaki Krzysztof Bondaryk. No i drobiazg, posłem tejże PO już przez trzy kadencje jest jeden z szefów służb specjalnych na początku III RP, Konstanty Miodowicz. Jak Kalemu kradną krowę – co za świństwo; jak Kali zadba, żeby cudza krowa była jego, to jest dobry gospodarz. Białym Murzynem Kalim jest PO, skądinąd z prawdziwym Murzynem z Nigerii i Łodzi w składzie. To banalna w swojej istocie teza: nam wolno brać do działalności politycznej, parlamentarnej, partyjnej ludzi ze służb specjalnych, bo wolno. Dla nas „keine Grenzen”. A „kaczystom” wara. W tej filozofii prostej jak cep, choć pachnący sierpem i młotem, jest więc tak, że generałowie Bondaryk i Miodowicz są cacy, a panowie Święczkowski, Kaczmarek (nazywany uparcie „agentem Tomkiem”, jakby chłop nie miał nazwiska) czy Barski są be. Jednym wolno z definicji maszerować do polityki, a innym