Po co nam to zwycięstwo?

Opada pył bitewny. Cichną zwycięskie fanfary. Przegrani po raz kolejny liżą rany, zasklepiając się w kokonie nienawiści, odmowy, frustracji. O ile pierwsza podwójna kadencja była głównie opanowywaniem terenu przy wściekłym oporze przeciwnika, o tyle druga jawi się jako czas, w którym teren w zasadzie jest odzyskany – nie grozi już nokautujący cios ze strony Trybunału Konstytucyjnego, Sądu Najwyższego, a przestrzeń medialna została zrównoważona – to moment na działania pozytywne. Mija czas, kiedy wystarczyło przekonywanie przekonanych i utrzymanie zwolenników w stanie wzmożonej mobilizacji. Teraz ważniejszy jest każdy procent, ba, nawet promil uzyskany w matecznikach ancienne regime’u.  Całościowy sukces zawsze jest sumą indywidualnych działań, ludzi twórczych, zdolnych, przekonanych. A niestety tyle razy wyżej ceniona jest posłuszna jednomyślność od sporu i pojedynków na argumenty ludzi ogólnie przekonanych co do celu, choć nie zawsze zgadzających się z wszystkimi