Przyzwoitych ludzi jest więcej

Kampania wyborcza ma pewna dobrą cechę – demaskuje jakość postkomunistycznych „elit”, ludzi ze środowisk świetnie ustawionych niegdyś w PRL i dziedziczących tę pozycję (w pełnym przeświadczeniu, że im się ona po prostu należy) w systemie postkomunistycznym.  Kampania demaskuje także środowisko dziennikarskie – gorliwość w popieraniu kandydata Platformy Obywatelskiej i ataki na Andrzeja Dudę demonstrowała większość publicystów i dziennikarzy. Niewielu próbowało zachować dystans i po prostu relacjonować przebieg kampanii, a kilka tytułów zachowywało się tak, jakby ścigały się, który z nich – „Fakt”, TVN czy „Wyborcza” – pobije nowe rekordy manipulacji, szczucia i kłamstwa, wytyczane niegdyś przez tygodnik „Nie” Urbana. Wydawało się, że wszyscy jesteśmy przyzwyczajeni do poziomu postkomunistycznych mediów, ale ta kampania przyniosła przesunięcie granic agresji. Opowiadanie się dziennikarzy wprost po jednej stronie sporu politycznego stało się właściwie codziennością. Do