Cień wielkiego kryzysu. Historia gospodarcza Drugiej Rzeczypospolitej

Wielki kryzys gospodarczy lat 30. XX w. uderzył w Polskę znacznie mocniej niż w inne kraje europejskie. Rząd początkowo nie podejmował żadnych działań antykryzysowych, a potem robił to nieskutecznie. Dno kryzysu Polska osiągnęła w 1932 r., ale dopiero w 1936 r. odnotowano wyraźną poprawę sytuacji. W Polsce kryzys był odczuwalny już w 1929 r., kiedy na świecie spadły ceny produktów rolnych. Byliśmy wtedy krajem rolniczo-przemysłowym, na wsi mieszkało 2/3 ludności, a rolnictwo tworzyło około połowy produktu narodowego. Większość gospodarstw produkowała jednak głównie na własne potrzeby, w 1921 r. ponad 60 proc. z nich miało poniżej 5 ha powierzchni, a powyżej 10 ha – tylko niecałe 14 proc. Struktura ta niewiele zmieniła się po uchwaleniu w 1925 r. reformy rolnej, która opierała się na zasadzie dobrowolnej sprzedaży ziemi po cenach rynkowych przez wielkich właścicieli w celu parcelacji i możliwości jej zakupu (również po cenach rynkowych) przez osoby zainteresowane.