Polityczna poprawność zamiast ekumenizmu

Pytania do luteranów Aby nikt nie zarzucał mi gołosłowności, podaję kilka przykładów. Zacznijmy od trzeciego co do wielkości wyznania chrześcijańskiego (a czwartego w ogóle po katolikach, prawosławnych i świadkach Jehowy), czyli Kościoła ewangelicko-augsburskiego. Wyznanie to często podkreśla wierność biblijnej moralności, a także zapewnia, że w odróżnieniu od zachodnich wspólnot luterańskich zasadniczo nie akceptuje kierunku, w jakim one zmierzają. Małżeństwa osób tej samej płci, ordynacja obnoszących się ze swoją homoseksualną skłonnością nie są tam możliwe. I choć dla polskiego dialogu ekumenicznego ma to oczywiście znaczenie, to jednocześnie trudno nie zadać braciom luteranom pytania, jak to ich stanowisko ma się do faktu, że pozostają oni we wspólnocie ołtarza i ambony z ultraliberalnym Kościołem Szwecji, w którym lesbijka i homoseksualista startują w wyborach na prymasa, który błogosławi związki osób tej samej płci, a w świątyniach organizuje się wystawy