Nadchodzi koniec próchnicy

Otóż organizmy te wydzielają enzym glukasacharazę, który pozwala przekształcać im cząsteczki cukrów w polimer o długich łańcuchach, dzięki któremu jest on lepką niczym klej substancją, pozwalającą im utrzymywać się na gładkiej, śliskiej powierzchni szkliwa nazębnego. Okazało się jednak, że tego samego enzymu używają też bakterie, będące główną przyczyną powstawania próchnicy – Streptococcus mutans. Dzięki glukasacharazie również przyklejają się do powierzchni zębów, gdzie żywią się cukrem pochodzącym z naszego pokarmu, poddają go fermentacji, a jako produkt reakcji otrzymują kwasy, które rozpuszczają wapń w szkliwie. W ten sposób powstaje ubytek, który stanowi znakomite środowisko dla bakterii, więc pojawia się ich tam jeszcze więcej i produkują jeszcze więcej kwasu. Proces rozwija się w ten sposób do doskonale wszystkim znanego bolesnego i bardzo przykrego finału. Obaj uczeni przystąpili do badania struktury przestrzennej cząsteczki glukasacharazy, używając do tego celu metod