Mądrość i głupota

Można powiedzieć, że całe dzieje Polski to walka mądrości politycznej z głupotą, małości z wielkością, interesu publicznego z partykularyzmem, polskiej racji stanu z racjami obcych dworów. I nie zawsze zwyciężała opcja korzystna. Dziś sławimy geniusz Mieszka I, który w 966 r. dokonał wyboru, niebędącego w ówczesnym kontekście ani łatwym, ani oczywistym. Dał naszym przodkom potężny impuls, który pozwolił przeżyć trzy ciężkie wieki, w trakcie których byt Królestwa Polskiego wcale nie był oczywisty, mogliśmy być zniemczeni, jak Słowianie Połabscy stać się Czechami lub Rusinami. Sytuację wyjaśnił na kolejne cztery stulecia mały ambicjonat Władysław Łokietek, któremu bardziej niż synowi Kazimierzowi przysługuje przydomek Wielki. Ale czy nie trzeba sławić mądrości politycznej panów krakowskich za ich wizjonerstwo przy ślubie Jadwigi z Jagiełłą? Kto wie, czy na podobny przydomek nie zasłużył średnio oceniany Zygmunt August – twórca scalonej Rzeczypospolitej, obrońca