Nie jestem insektem!

Kino gatunków nie musi oznaczać rozrywki ani kontestacji ambitnego kina serio. W „Fotografie” Krzystka, najmocniej obok „Bogów” fetowanym filmie w Gdyni 2014, są tropy wiodące do „Milczenia owiec” i „Siedem”, a także możliwe reminiscencje z „Zeligiem” Allena czy „Medium” Koprowicza.  Te ingrediencje nie odbierają „Fotografowi” rangi wypowiedzi artystycznej i cennego świadectwa historii. Chodzi o sytuację Legnicy jako imperialnej placówki – garnizonu wojsk sowieckich.  W „Małej Moskwie”, wychodząc od realnych zdarzeń, pokazał reżyser historię niemożliwej miłości Rosjanki i Polaka sprzed lat. W tle była wymuszona przyjaźń narodów, krzywda i bezradność jednostek wobec nieludzkiego systemu. W „Fotografie” chodzi o współczesnego seryjnego mordercę. Ale i tu podążamy w przeszłość. Najpierw za sprawą filmowych zapisów badania zaburzonego chłopca, który mówi cudzymi głosami (znakomity Kostach). Potem tropimy jego młodość w Legnicy, gdzie służyli rodzice. Prawda, jaką odkryją