Szansa przetrwania

Coraz częściej zadaję sobie pytanie, czy ludzkość ma jeszcze szansę przetrwać? Boję się, że będzie trudno. Pojawiliśmy się na tym świecie jako drapieżnicy wyposażeni w imperatyw czynienia sobie ziemi poddanej i płodzenia przyszłych pokoleń. 

Długo toczyliśmy bój o przeżycie z dziką naturą, z konkurentami w świecie zwierzęcym, wreszcie sami z sobą. Sprzyjał nam taki, a nie inny kształt rodziny, podział płci i zadań z nią związanych, co przez tysiąclecia się sprawdzało. Chrześcijaństwo i wyrosła z niego cywilizacja oswoiła drzemiącą w nas bestię. To, że nie do końca, przekonują nas paroksyzmy wojen i rewolucji. Choć i te sprzyjały naszemu gatunkowi, wprowadziły bowiem naturalną selekcję, promowały pomysłowość. Początkowo zasady walki o byt były jasne, silniejsi zwyciężali słabych, mniejsi ulegali większym. Problemy pojawiły się, kiedy te odwieczne praktyki zostały zakwestionowane. Fantazje lewicy dały się zrealizować w społeczeństwie dobrobytu. Rodzina