Czeski błąd

Nieraz zastanawiałem się, dlaczego jedne państwa stają się imperiami, mimo że nic na to nie wskazywało, inne, jakby stworzone do odegrania wielkiej roli, przesypiają swoją szansę. 

Któż obstawiłby peryferyjny gródek etruski o nazwie Ruma, mglistą i dość biedną wyspę Brytanię czy zadupie słowiańszczyzny nad rzeką Moskwą. A jednak peryferie stały się metropoliami – Rzym, Brytania, Rosja. A z drugiej strony? Na przykład Czechy – czy to jedynie pech sprawił, że nie stały się ośrodkiem Europy, choćby Wschodniej? Miały przecież szansę. Wcześniej od innych okolicznych krajów weszły w strukturę Zachodu, w odróżnieniu od Węgrów mówiły zrozumiałym dla sąsiadów językiem, który miał wszelkie możliwości, by stać się mową Międzymorza. Moim zdaniem błędem pierworodnym było oparcie się o Niemcy. W zamian otrzymały opiekę cesarską, bezproblemowe koronacje, głos elektorski w Rzeszy Niemieckiej. Tyle że zaprzedały duszę. Wacław II, który koronował się w Krakowie na króla