Spirytus movens

W książce Kopra odżywa atmosfera przede wszystkim Zakopanego pierwszej połowy XX wieku i tamtejszych bachanalii Sławomir Koper, najpłodniejszy chyba polski autor, specjalista od życia elit w epokach zamierzchłych i całkiem niedawnych, w swej najnowszej pracy „Alkohol i muzy” zajął się interesującą przestrzenią, jaką w życiu twórców wypełniają używki. A z małymi wyjątkami jest to obszar ogromny, gdzie artysta-abstynent wydaje się z góry artystą marnym. Jako badacz-praktyk tego zjawiska, mogę z całą odpowiedzialnością powiedzieć: nie znam przypadku, w którym ostry alkoholizm pomógł w twórczości, za to mógłbym do rana wymieniać nazwiska tych, którym zaszkodził. Do dziś widzę twarze ludzi z pogranicza geniuszu, którzy zatracili się, stoczyli, a w każdym razie dokonali wielokrotnie mniej, niż mogli. Oczywiście trudno wyobrażać sobie życie towarzyskie bez alkoholu, ułatwia on kontakty, skraca dystans, odreagowuje napięcia, pozwala przezwyciężyć nieśmiałość, wyzwala dowcip