Człowiek z myszką

PRL nie okazuje się światem z lewicowych marzeń, a poeta poddany zostaje licznym presjom i zmuszony do artystycznej prostytucji Nie pierwsza to znakomita biografia pióra Mariusza Urbanka. Po wydanym niedawno „Broniewskim” i „Brzechwie nie dla dzieci” postanowił zmierzyć się z życiorysem Tuwima. Od razu trzeba zaznaczyć, że „Wylękniony bluźnierca” jest książką znakomitą, a autor „Kwiatów polskich” przedstawiony jest w całej swojej niejednoznaczności, w bogactwie sprzeczności, ale bez odejmowania mu rzeczywistej wielkości jednego z najwybitniejszych poetów polskich. Potoczna wiedza nakazuje widzieć nam w Tuwimie dziecko szczęścia – utalentowany, szybko zdobywa uznanie jako poeta, nie wypluwając przy tym płuc, a jako tekściarz zarabia kasę, której mogli zazdrościć mu ministrowie. Członek elitarnych grup literackich na czele ze Skamandrem, bywalec lokali, przyjaciel Wieniawy, a pośrednio  samego Marszałka. Okupację przeżywa bezpiecznie za granicą, a po powrocie do