Wizje odsłonięte przez Pana Boga

Siostra Faustyna w swoim „Dzienniczku” bardzo często opisuje niebo jako rzeczywistość stworzoną, którą zamieszkują istoty duchowe. W jej przekazie niebo, podobnie jak ziemia, ma swoje przeznaczenie – obie rzeczywistości służą przede wszystkim Bogu, ale w pewnym stopniu także człowiekowi, będąc płaszczyznami ich wzajemnej relacji. Jednakże, jako rzeczywistości służące komunikacji, ustępują człowiekowi. Istniał on przed nimi w Boskim zamyśle kreacji – jak pisze siostra Faustyna w swojej modlitwie: „Nim stworzyłeś niebo i ziemię, wpierw nosiłeś w Sercu swoim nas” (Dz. 278). Niebo i ziemię spaja osoba Stwórcy, to Jemu są one podporządkowane, wraz ze wszystkim, co je napełnia. Mieszkańcy zaś tych dwóch rzeczywistości nie istnieją niezależnie od siebie, uczestniczą w wydarzeniach istotnych dla dziejów, jak choćby w objawianiu tajemnicy Bożego Miłosierdzia (por. Dz. 1760), która obejmuje całe stworzenie. Relacjonując swoje wizje, siostra Faustyna wskazuje na szczególną rolę Matki Bożej.