Zatrzymany w kadrze. Legenda jazzowego środowiska

Kiedy myśli się o jazzie w Polsce, wspomina się gigantów, znakomite kompozycje i improwizacje, płyty, ale też wydarzenia. Ich archiwistą był Marek Karewicz. Wybitny fotograf, dusza towarzystwa, animator życia jazzowego. 22 czerwca przegrał długą walkę z chorobą. Jego zbiór negatywów liczy ponad 2 miliony sztuk, a tylko skrupulatni historycy muzyki rozrywkowej mogą zliczyć okładki płytowe – przynajmniej półtora tysiąca – na których widnieją zdjęcia jego autorstwa. Jak sam mówił, z wielkich nie sfotografował tylko Louisa Armstronga, zaś jego zdjęcia ikon polskiego jazzu, podobnie jak światowej elity, to taki sam kanon jak fonograficzne dokonania Krzysztofa Komedy, Zbigniewa Namysłowskiego czy Tomasza Stańki. Karewicz miał bardzo charakterystyczne spojrzenie na rzeczywistość, wyznawał zasadę jednego dobrego zdjęcia, odczekania chwili, a nie strzelania setek kadrów w myśl zasady: potem się coś wybierze. I ten dar umiejętności patrzenia szybko dostrzeżono. Poetyka