Odrobina goryczy

Łatwość, z jaką wszelka swołocz rzuca się szkalować Polskę i Polaków, rodzi wiele pytań. Jedno z nich brzmi – ile w tym naszego zaniedbania? Wychowani w staroszlacheckim przekonaniu, że „cnota obroni się sama”, żyliśmy w złudnym przeświadczeniu, że nasze zasługi, ofiary i bohaterstwo to oczywista oczywistość. Wydawało się, że kraj bez Quislingów, pierwszy, który postawił się Hitlerowi, trwał przy sojusznikach (mimo ich zdrady) do ostatniego dnia wojny, stworzył największe Państwo Podziemne w dziejach i którego żołnierze walczyli i ginęli na wszystkich frontach – nie musi bez przerwy o tym przypominać. Otóż musi. Nikt za nas tego nie zrobi. Przeciwnie. Jedni skutecznie wybielają własną przeszłość, inni nie życzą sobie konkurenta w roli „największej ofiary”, a cała reszta nie ma pojęcia o historii. W dodatku przy okazji sytuacji konfliktowych rodzi się inne pytanie, gdzie są Polacy, gdzie w takich chwilach podziewa się wielomilionowa Polonia i dlaczego przez tyle lat