Wdzięczność

Słonko już powoli zaczyna wychylać się zza chmur, temperatury wolno rosną. Jednym słowem – idzie wiosna. A i po sobie widzę, że coś znowu zaczyna się rodzić, bo mnie na wspominki wzięło. Nie mam pojęcia, czy u innych jest tak samo, ale dla mnie początek wiosny jest wtedy, gdy zaczynam wspominać dawne dzieje. I tak się właśnie stało. Tuż po wyjściu z kościoła (wszystko co najważniejsze odbywało się właśnie tam – od chrztu do małżeństwa) ludzie, z którymi spędzałem młodość, zaczęli mi się przypominać. Lata szkolne, które w moim liceum są wciąż wspominane jako edukacyjne legendy (kiedyś jedna z koleżanek, dziś nauczycielka w mojej dawnej szkole, opowiadała mi kompletnie niewiarygodną historię, którą do tej pory nauczyciele powtarzają – i to była historia mojej klasy!), szalone rekolekcje, szybkie wyjazdy w góry, dyskusje po świt, nie zawsze bardzo katolickie poglądy i postawy, które powoli, czasem już wtedy, a czasem wiele lat później, korygowały się. Część tych ludzi