Mord powtórzony

Przyznam, że nie zarejestrowałem momentu, gdy Gabriel Narutowicz z lekko wyblakłego wyrzutu sumienia polskiej historii politycznej stał się pałką w rękach środowisk liberalnych. Tak czy inaczej doszło do tego już kilka lat temu, zamieniając skromniejsze wcześniej obchody mordu na pierwszym prezydencie w głośniejsze trochę imprezy. W tym przekazie wyewoluował też Eligiusz Niewiadomski. Przedwojenny narodowiec-szaleniec, przekonany o własnej świętej misji, uwspółcześnił się, powielił i stał się całym tłumem wyborców i polityków prawicy. „Narutowicza zabiła ksenofobia. Dziś zabija na granicy” – pisała w 2022 roku „Wyborcza”. W tym roku podkarpacki KOD upamiętniając prezydenta Adamowicza, porównał go do Narutowicza właśnie, gdańskiemu bandziorowi przypisując te same motywy, które kilkadziesiąt lat wcześniej przyświecały Niewiadomskiemu. „Trudno uciec od analogii z ostatnią kampanią wyborczą” – dodawali organizatorzy, choć analogia ta jest przecież jeszcze bardziej karkołomna. Czemu o