Pod tym samym szarym niebem

Obejrzałem ostatnio film Mary Tamkovich „Pod szarym niebem”. To inspirowana faktami, poruszająca opowieść o losach białoruskiej dziennikarki uwięzionej przez reżim i o jej mężu, próbującym uzyskać dla niej wolność. Najpierw w ramach skromnych możliwości dawanych przez system, później już za wszelką cenę, również taktycznej współpracy z władzą wymuszonej pogarszającym się stanem zdrowia Leny. Dramat dziewczyny zaczyna się od nadawanej na żywo transmisji z protestów, jakie przetaczały się przez Mińsk i Białoruś po wyborach prezydenckich w 2020 roku, pierwszych, w których wygrana Łukaszenki została zakwestionowana na taką skalę przez obywateli i społeczność międzynarodową. Lena przez okno widzi pacyfikację tłumu, a za chwilę sama zostaje brutalnie porwana z mieszkania i zaczyna się wszystko, co znamy z doniesień od naszych sąsiadów, choćby na temat Andrzeja Poczobuta. Film został zrealizowany w Polsce, jednak główne role są odgrywane przez Białorusinów, oni też stanowią większość