Ministerialne widmo

Kilka tygodni temu napisałem felieton, z którego byłem, muszę przyznać, wyjątkowo zadowolony. Wymieszałem w nim postać ministra Dariusza Wieczorka ze wspomnieniem audycji „Podwieczorek przy mikrofonie”, i wyszło mi to całkiem zabawnie. Tak przynajmniej myślałem, wysyłając tekst do druku. Pisałem tam trochę o PRL-owskim klimacie wokół polityka i jego resortu, o specyficznym, rubasznym stylu, przewidywałem też, że choć wszyscy mają już dosyć, to ten kabaret, choć jednoosobowy, da nam jeszcze niejeden sezon niesamowitych wrażeń. Sporo przewidziałem, ale tego, co się stało, jednak nie. Oto bowiem, choć z oporami, minister Wieczorek podał się do dymisji. Ustępując, wygłosił tyradę pod adresem świata nauki i jakichś strasznych układów, które zniszczyły go ramię w ramię z PiS. O tym, co po drodze działo się w resorcie, napisano sporo i na poważnie, więc nie będę już powtarzał. Minister odszedł, a naukowcy i komentatorzy czekali na ogłoszenie, kto będzie następcą. Pojawiły się nawet jakieś