Izrael. Dziennik polityczny

Po latach znowu jestem w Izraelu. Szczególny naród, szczególny kraj. Żydowska wyspa na arabskim oceanie – patrząc z demograficznego punktu widzenia. Który to mój pobyt w regionie zwanym w Polsce Bliskim Wschodem, a na całym zachodnim świecie „Środkowym Wschodem”? Ósmy? Dziewiąty? W tym jednak dwa pobyty w Autonomii Palestyńskiej, raz jako oficjalny obserwator wyborów z ramienia Parlamentu Europejskiego. Kto jeździ tylko do Izraela, a nie był nigdy w Autonomii, na Zachodnim Brzegu, w Strefie Gazy, lub kto jeździ tylko do Autonomii, a nie rozmawia z Żydami w Tel Avivie, Jerozolimie czy opiewanej przez Marka Hłaskę Hajfie, nie zrozumie relacji izraelsko-palestyńskich, wciąż przecież przypominających węzeł gordyjski. Pamiętam różne wizyty na ziemi izraelskiej, na której zresztą coraz więcej jest Palestyńczyków (wyższy wskaźnik urodzin, mimo że w tradycyjnych rodzinach żydowskich też jest on duży). Na przykład takie, gdy obserwatorom na wybory dawano kamizelki kuloodporne