Urok polityki inteligenckiej

Partie inteligenckie zawsze miały się dobrze w polskiej polityce. Problem w tym, że były to przede wszystkim partie inteligencji aspirującej, wyjątkowo podatnej na obiegowe opinie i myślowe kalki. To w tej umysłowej niesuwerenności znacznej części polskiej elity ma swoje źródło brak podmiotowego myślenia o polskim państwie w ogóle Opisany przeze mnie tydzień temu Stefan Niesiołowski znakomicie nadaje się do diagnozowania negatywnych cech polskiej inteligencji, która miała od lat problem z działaniem praktycznym i albo oddawała się całkowicie egzaltacji i pięknoduchostwu, albo traciła całkowicie kontakt ze swoim wykształceniem. Bardzo często jednak działo się jedno i drugie. Projekt III RP był ich własnością – to oni go zaplanowali i to oni sprowadzili go do postpolitycznej papki. Niezdolni do merytorycznej dyskusji, przenieśli bowiem debatę publiczną na poziom zbiorowej neurozy. Trochę na podobieństwo gierek, jakie uprawiają zakompleksieni pracownicy nauki w swoich