Mordercy ojca pozostali bezkarni

Dla mnie to wszystko jest niepojęte. Rozumiem jeszcze, że można kogoś zabić w czasie wojny, w walce, na froncie. Ale tak z zimną krwią najpierw skazać na śmierć, a potem strzelić z tyłu, to dopiero trzeba być bandytą. To właśnie oni byli bandytami, choć tak nazywali ludzi takich jak mój ojciec – ze Stanisławem Łukasikiem, synem kpt. Stanisława Łukasika ps. Ryś, rozmawia Kajetan Rajski Pański ojciec był równolatkiem II Rzeczypospolitej. Mój ojciec, Stanisław Łukasik, urodził się 2 sierpnia 1918 r. w Lublinie. Wzrastał w tych latach w blasku chwały Marszałka Józefa Piłsudskiego. Rodzina była bardzo patriotyczna. Ojca wychowywano w duchu umiłowania ojczyzny. Od najmłodszych lat pałał miłością do wojska. Ponoć już w wieku kilku lat wystrugał sobie drewnianą szabelkę i bawił się w żołnierza. Ta miłość do wojska bardzo wcześnie zaowocowała realną służbą. W 1933 r., w wieku 15 lat, wstąpił do Szkoły Podoficerskiej dla Małoletnich w Koninie