Wkładanie butów Ignacemu

Iza z Wawrzkiem i Ignacym przyjechali na obiad, był piękny jesienny dzień – ciepły, niemal gorący, jeden z tych darowanych dni, jakie bywają u nas w Polsce w drugiej połowie października – i choć nie było ani odrobiny wiatru, liście milanowskich dębów, tworząc żółtą, poszarpaną kurtynę, opadały, powoli, powoli, w złoto-czerwonym świetle zachodzącego słońca. Kiedy się ściemniło, Iza z Wawrzkiem zaczęli pakować różne rzeczy do samochodu, a ja zająłem się ubieraniem Ignacego. Jest on już w tym wieku, że świetnie daje sobie radę z kurtką i z butami, ale ubieranie go sprawia mi przyjemność, bo stwarza to jeszcze jedną okazję do rozmowy. Jesienne buty Ignacy ma fenomenalne. Można je zasznurować lub zapiąć na ekspres, a najciekawsze jest w nich to, że mają w każdym obcasie czerwone światełko. Kiedy Ignacy idzie ulicą Grabową, dwa czerwone światełka w jego obcasach to zapalają się, to gasną, i każdy kierowca samochodu oraz każdy pies za płotem dowiaduje się, że ma dać