Nowa symulacja obala wersje MAK i Millera

Dr Szuladziński opracował na specjalnym programie komputerowym przebieg takiego zdarzenia w czterech wariantach, zakładając dwie prędkości – 10 m/s i 20 m/s – i dwa położenia samolotu w chwili zetknięcia się z ziemią: normalne i odwrócone. W żadnym z założonych wariantów symulacja nie wykazała rozerwania kadłuba na drobne części. Gdyby samolot uderzył – jak wynika z raportów MAK i Millera – z prędkością pionową 10 m/s w pozycji odwróconej, we wczesnej fazie uderzenia doszłoby do owalizacji i spłaszczenia kadłuba, a następnie do stałego odkształcenia się jego powierzchni w kilku miejscach (ilustracja nr 1). Nie byłoby jednak mowy o rozerwaniu poszycia i kadłuba. Jeśli Tu-154 zetknąłby się z gruntem z prędkością pionową dwa razy większą – 20 m/s – następstwa byłyby poważniejsze: zaawansowane odkształcenie kadłuba i pęknięcie jego żeber (ilustracja nr 2). Fotele i schowki sufitowe uderzyłyby o głowy pasażerów, powodując obrażenia, w dalszym jednak ciągu wynik podobnej katastrofy nie