Kinoman pamięta? Narodzi się nowy!

Trudno wchodzić drugi raz do tej samej rzeki. Nie dlatego, żeby Farrell był gorszym aktorem od Schwarzeneggera, a Beckinsale bądź Biel brzydsze od Sharon Stone czy Rachel Ticotin. Zużył się bohater, który nie wie, kim jest, wszechmocne służby rozpoczynają nań łowy, a on i tak utrze im nosa, przytuli kochankę i załatwi wredną żonę. Po pionierskim filmie Verhoevena często oglądaliśmy podobną fabułę – w kilku „Tożsamościach Burne’a”, „Długim pocałunku na dobranoc” z Geeną Davis, „Historii przemocy” (znów Cronenberga) czy niedawno w „Tożsamości” z Liamem Neesonem. Tymczasem Wiseman zmienia niewiele. Nie chodzi o Marsa, Ziemia jest zniszczona, jedynie na dostatnią Brytanię pracują kolonie w Australii, połączone tunelem na wskroś globu. Bohater codziennie ultraszybką windą przemierza tę drogę, nudzi się, zwierza przyjacielowi, żonie, w końcu odwiedza firmę implantującą wspomnienia i… rusza lawina przygód. Zostaje dynamiczne kino o znanej puencie, wystawnej inscenizacji, powtarzalnych