Antykultura przegra, natura i kultura zwyciężą

Podsumujmy. Rewolucja antykultury jest spadkobierczynią protestantyzmu ze swą totalną teologią negacji, rewolucji francuskiej, która uwielbiła Człowieka-boga aż po biały i czarny satanizm, rewolucji masońskiej w Meksyku, gdzie już w 1910 roku rewolucyjni terroryści postanowili zniszczyć Kościół katolicki, bolszewickiego puczu, który zinstytucjonalizowany zagarnął totalitarnymi metodami terytoria większe od carskiego despotyzmu, oraz rewolucji narodowo-socjalistycznej w Niemczech i Austrii. Pole do działań operatorów cichej rewolucji antykultury oczyściła praktycznie całkowita sekularyzacja Zachodu w latach 50. XX wieku. W tę pustkę weszły: neomaltuzjanizm, przemysł aborcyjny oraz ekonomicznie uwarunkowana mentalność propagatorów aborcji, ruch LGBT, „filozofia” gender z dywizjami misjonarzy seksedukacji, radykalny feminizm, ideologiczny ekologizm wraz z „religijnością” wegetariańską, kult multikulti, ideologia ocieplenia klimatu wywołanego przez człowieka, ezoteryczny