Szympans na planecie ludzi

Po części zdradzają to sami zainteresowani, w jakim wirze celów, dążeń (naukowych, erotycznych, ambicjonalnych) wylądował Nim. Był maskotką wyrywaną sobie przez kolejne opiekunki i opiekunów wchodzących w erotyczne związki, rywalizujących o jego i swoje względy. Na drugi plan schodziły procedury naukowe, zapisy ćwiczeń. Kobiety traktują Nima jak zazdrosne matki, profesor widzi w nim okazję do medialnego sukcesu, a robotę zrzuca na innych. Nim jako obiekt chaotycznych, ale przynoszących efekty zabiegów edukacyjnych uczestniczy w szaleństwach opiekunów, przytula kota, pije drinki, pali trawkę. Jest w tym coś z fantastyki naukowej, z oświeceniowej przypowiastki, z bajki o wyniesieniu i poniżeniu prostaczka. Bo kiedy kończą się fundusze badawcze, Nim zaś pokazuje swoją siłę, czasem gryzie, a i jego erotyczna aktywność zaczyna być kłopotliwa, po prostu zostaje odrzucony. Profesor dezawuuje własne badania, nazywa Nima doskonałym żebrakiem. Częściowo uspołeczniony, uczłowieczony szympans