Rozpacz i wściekłość

Zapytałem ostatnio kolegę, któremu dziennikarskie obowiązki pozwalają zaglądać na drugą stronę barykady, o nastroje panujące w szeregach żurnalistów zaangażowanych po stronie totalnej opozycji. Odpowiedział krótko: „Mizeria!”. Po dwóch latach pochodu dobrej zmiany coraz trudniej zaklinać rzeczywistość. Już chyba tylko Ryszard Petru wierzy w odbicie się od dna, ale on wierzy nawet, że nadal jest przewodniczącym partii swego imienia. Buńczuczne słowa, demonstracje, donosy odniosły tylko ten skutek, że rządząca prawica działała w sposób bardziej zdecydowany, solidarny, skuteczny. Zrealizowano prawie wszystkie obietnice w sferze socjalnej, ucięto kasę ubekom i aferzystom, odzyskano Trybunał Konstytucyjny, na naszych oczach nadzwyczajna kasta traci wszechwładzę w sądach. Nie wiem, czy uda się repolonizacja mediów, ale już teraz kłamstwo może się okazać nieopłacalne. Zwłaszcza finansowo. Co gorsza, tyle razy uderzano w najmocniejsze tony, strasząc faszyzmem i wyciągając