Rozkaz – zabić!

Znając ten pogląd salonowego guru z Czerskiej, trudno dziwować się, że gazeta w niczym niepodobna do „Trybuny Ludu” z 1953 r. nie jest najgorętszym admiratorem istnienia IPN i dostępności jego zbiorów archiwalnych dla uczonych, dziennikarzy i ofiar komunistycznych represji. Atak na IPN w tym środowisku nieco zelżał od czasu, gdy najpierw Sąd Lustracyjny, a potem Trybunał Konstytucyjny uczyniły lustrację fikcją, później tragicznie zginął profesor Kurtyka, a następnie Partia przegłosowała zmiany w ustawie o IPN i prawie nikt już nie wypomina „Wyborczej” jednego z trzech kumpli czy księdza-ekumenisty. Postkomuniści nadal jednak wykorzystują antylustracyjne fobie swojego betonowego elektoratu do głoszenia koniecznej według nich potrzeby likwidacji IPN. Jako że obecna kampania, za przyczyną kryzysu, szczególnie eksponuje nutę ekonomiczną, SLD-owcy pokrzykują o oszczędnościowym dla państwa aspekcie likwidacji IPN. Prokuratorów przesunąć do prokuratur, dokumentalistów wraz z zasobem