Wbrew elitom

Otóż są. Biblioteka Encyklopedii Solidarności prezentuje pierwszy tom wspomnień Andrzeja Rozpłochowskiego. W roku 1980 ów młody pracownik z lokomotywowni Huty Katowice (sztandarowej wielkiej budowli socjalizmu, w której honorowym członkiem organizacji partyjnej był sam Leonid Breżniew) staje na czele komitetu strajkowego, psując plany władzy kreującej na przywódcę niejakiego Marka Fabrego. Jako prawdziwy trybun ludowy zostaje przywódcą Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego i w jego imieniu podpisuje 11 września tzw. porozumienia katowickie, czwarte z wielkich porozumień. Inspirator i wielki zwolennik jednolitej struktury regionalnej wchodzi we wrześniu 1981 r. w skład Krajowej Komisji Porozumiewawczej. Zyskuje tam opinię radykała, jako pierwszy żąda wyprowadzenia PZPR z zakładów pracy. Sławę zapewni mu sformułowanie: „Jak Solidarność w Polsce walnie pięścią w stół, kuranty na Kremlu zagrają Mazurka Dabrowskiego!”. Władza za wszelką cenę próbuje go skompromitować. SB usiłuje w tym