Zgoda i zdrada, czyli dwa razy „z”

„Historia jednego podpisu” – taki podtytuł można by dać książce „Zgoda” Michała Rachonia i Sławomira Cenckiewicza. Jedno słowo, za którym idzie, niczym z jednego korzenia, cała winorośl spraw i kontekstów związanych z podjętą w 2011 roku współpracą polskiej Służby Kontrwywiadu Wojskowego i rosyjskiej Federalnej Służby Bezpieczeństwa. To nie przesada, gdy w tej sprawie używa się także, dla opisu, innego mocnego słowa – „zdrada”. Gdyż w istocie podjęcie takiej pełnej współpracy przez jedno z państw NATO z Rosją można zdradą nazwać – zarówno na poziomie myślenia wewnętrznego, polskiego, jak i tego związanego z lojalnością wobec natowskich sojuszników. Czym jest bowiem zgoda na udzielanie informacji o zdobytej wiedzy na temat działań podjętych wobec Federacji Rosyjskiej, jak nie jawną zdradą? Dokument podpisany przez Donalda Tuska w 2011 roku (do oryginału po dość żmudnych poszukiwaniach dotarł Sławomir Cenckiewicz) został przez gen. Janusza Noska (ówczesnego szefa SKW) przygotowany na