Tryumf paskudztwa

Obraz rzeczywistości wyłaniającej się z pracy Janusza Szewczaka „Piękno zdeptane, kult brzydoty” jest przygnębiający: paskudni ludzie krążą po brzydkich miastach, posługują się wulgarnym językiem i celebrują kulturę, która nie ma nic wspólnego ze sztuką. Teatr epatuje obyczajową prowokacją, plastyka szarga świętości, literatura tarza się w dewiacjach. Nieliczni miłośnicy piękna bronią się słabo, w zasadzie przepraszając za to, że żyją. Gdzie zresztą szukać piękna, gdy zakwestionowano dwa podstawowe filary, na których wspierała się nasza cywilizacja, czyli prawdę i wiarę w Boga? Bez nich pozostaje pogrążanie się w nicości. Gdzie więc znaleźć piękno? W sztuce klasycznej, w wielkiej literaturze i muzyce dawnej – pod warunkiem, że nie zniszczą ich watahy neowandali, obalających posągi czy oblewających farbą pomniki i obrazy przeszłości. 

To narastało od dawna – zaczęło się od dekadencji, potem od pochwały eksperymentu, wreszcie przyzwolenia na każdą obscenię.