Wołyń, ziemia zbroczona krwią. 80. rocznica wołyńskiej krwawej niedzieli

W sobotę, 10 lipca 1943 roku, do stacjonującego w pobliżu wsi Kustycze oddziału UPA jedzie podporucznik Zygmunt Jan Rumel, dowódca obwodu Batalionów Chłopskich. Towarzyszy mu z ramienia AK Krzysztof Markiewicz. Jadą na prośbę Kazimierza Banacha, przedstawiciela rządu Rzeczypospolitej na Wołyniu. Chcą negocjować zaprzestanie wzajemnych walk i sojusz w celu podjęcia walki przeciwko wspólnym wrogom. Jadą we trzech, tylko z powożącym końmi Witoldem Dobrowolskim. Brak uzbrojonej obstawy to gest dobrych intencji i wiary w możliwość porozumienia. Ukraińcy wszystkich zabijają. Ale nie zadowalają się prostym odebraniem życia: rozrywają ich końmi. 

Zygmunt Rumel, żołnierz i poeta, nade wszystko ukochał Wołyń, swą rodzinną ziemię. Był „tutejszym” – i Polakiem, i Rusinem, i Wołyniakiem, człowiekiem pragnącym zgodnej współpracy ludzi rozmaitych narodowości zamieszkujących we wspólnej ojczyźnie.

Prawda, żeś z innych – ziemio – najbardziej bujna i piękna, Na