Wstyd, Viktor, wstyd!

Przemawiałem w Parlamencie Europejskim w obronie rządu Orbána. Nie żałuję, bo nie znoszę takich festiwali nienawiści, jakich doświadczyła wcześniej Polska za rządów PiS, a teraz Węgry. Jednak Orbán zawodzi mnie coraz bardziej… Gdyby tytuł brzmiał: „Wstyd, Wiktor, wstyd”, to mógłby ktoś pomyśleć, że chodzi o Janukowycza. Ale do dyktatorów nie zwracam się po imieniu. Tytuł, którego nie ma − czyli „Wstyd, Wiktor, wstyd” − odnosić mógłby się bardziej do eksprezydenta Ukrainy Wiktora Juszczenki, odpowiedzialnego za zmarnowanie dorobku pomarańczowej rewolucji i społecznego entuzjazmu, który towarzyszył pierwszemu Majdanowi. Zresztą nawet gdyby − wspólnie, niestety – z Julią Tymoszenko poprzednik Janukowycza nie zmarnował owoców pomarańczowej rewolty, to i tak należałoby właśnie w ten sposób ocenić końcówkę jego rządów, gdy w żenujący sposób, gloryfikując UPA, zaczął wykopywać przepaść w relacjach polsko-ukraińskich, choć wcześniej był ich orędownikiem. Tym razem jednak