Opowieść człowieka rośliny

Na „Chce się żyć” Pieprzycy poznali się widzowie i jurorzy festiwali w Gdyni i Montrealu, co zapewne nie zamyka listy sukcesów. Obraz można wpisywać w kontekst paru filmów o ułomnych, którzy dowiedli swojego człowieczeństwa („Moja lewa stopa”, „Motyl i skafander”, „Nietykalni”), ale nie odbiera to filmowi oryginalności. W dodatku los Mateusza (Ogrodnik i młody Tkacz) dotkniętego głębokim porażeniem mózgowym wydaje się najgorszy. Po urodzeniu zakwalifikowany zostaje jako istota bez szans, dopiero będąc dwudziestoparoletnim pacjentem psychiatryka przebije się z szokującym komunikatem: nie jestem rośliną. Przetrwa dzięki rodzinie, zawziętej matce (Kolak), która zaniedbując jego rodzeństwo, wspiera pełzającego na plecach „paralitę” z pokrzywionymi dłońmi. Ciekawość świata podaruje Mateuszowi ojciec (rewelacyjny Jakubik) – majsterklepka i szaławiła, który przezwycięży rozpacz, by pokazać synowi życie jako bajkę i cud. Wesprą go brat i siostra. Reżyser, idąc śladem