„Rok teraźniejszy 1621 stał się ojczyźnie naszej wiecznie pamiętnym, przyniósłszy jej nową i pierwszą, a całemu światu straszną turecką wojnę. (…) Oto Osman, cesarz turecki, bujną młodością swoją uwiedziony i potęgą państw swoich nadęty, a bardziej bechtany płochymi lekkomyślnych konsyliarzów swych namowami, jako raz więc przeciwko ojczyźnie naszej w głowie sobie uknował, tak z jadu zażartego i zawziętego uporu nic nie opuścił, aż pod Chocimiem stanął”.
Przez ponad sto lat Rzeczpospolita i Wysoka Porta, z respektem traktując rywala, dbały o utrzymanie pokoju. Gdy Kozacy, formalnie poddani Korony, złupili posiadłości tureckie, Istambuł spuszczał sfory Tatarów, którzy w odwecie pustoszyli województwa ruskie. Prawdziwym polem rywalizacji były księstwa naddunajskie, które każda ze stron traktowała jako swoją strefę wpływów. Ale dopóki w Polsce dominowała postawa antyhabsburska, kolejni sułtani przyzwalali, by to Rzeczpospolita wpływała na obsadę tronu
SUBSKRYBUJ aby mieć dostęp do wszystkich tekstów www.gazetapolska.pl
Miesięczny dostęp do wszystkich treści serwisu www.gazetapolska.pl.
Masz już subskrypcję? Zaloguj się
* Masz pytania odnośnie subskrypcji? Napisz do nas prenumerata@gazetapolska.pl
