Strużka zaschniętej krwi

Porucznik Jan Rodowicz „Anoda” – czterokrotnie ranny w Powstaniu Warszawskim, żołnierz Szarych Szeregów, słynnego Batalionu „Zośka”, odznaczony Krzyżem Walecznych i Virtuti Militari – 7 stycznia 1949 roku, po kilku dniach ubeckiego śledztwa, już nie żył.  I choć oficjalna wersja wciąż mówi o samobójstwie (miał wyskoczyć z IV piętra gmachu Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego – dziś Ministerstwo Sprawiedliwości – przy ul. Koszykowej w Warszawie), nikt w nią nie wierzy. 12 stycznia pochowany przez ubeków na Powązkach Wojskowych, w tajemnicy przed rodziną i kolegami. Kilka dni później rodzinie udało się ustalić dokładne miejsce pochówku. Matka „Anody”, Zofia, tak o tym pisała: „Kierownik biura pogrzebowego, który potem okazał się być znajomym Janka, gdyż prowadził z Jankiem ekshumację »Zośkowców« w 1945 roku, przyniósł od siebie z gabinetu kartkę z numerem grobu Janka. Polecił [...] trzymać ją na wierzchu i powiedział, że »gdyby ktoś przyszedł z rodziny Rodowiczów