Wiking i chrześcijanie

Nierealna symboliczna podróż morska obfituje w kataklizmy i zdrady. Niewcześni krzyżowcy pożałują obecności wojownika, sprowadzającego nieszczęścia z tego i tamtego świata. W finale łódź przybija do lądu, który na pewno nie jest Ziemią Świętą, raczej piekłem. Jednooki po raz pierwszy wykaże gotowość nie do zadawania śmierci, ale do przyjęcia jej jako aktu ofiary. Trudno stwierdzić, ile w tym miłości bożej, a ile pychy, ale finał ma moc religijnego i moralnego wyzwania. Od strony estetycznej film jest zachwycający. Niepokoi praktyczne zrównanie okrutnego świata pogan z ożywionym, nowym, wielkim religijnym impulsem chrześcijan. Są tak samo bezradni wobec popędów i krwiożerczych instynktów. Ich religijność ma powierzchowny charakter. Wciąż wierzą w demony, złe moce, blisko im do ludożerczych bogów (i kultów), które chrześcijaństwo zlikwidowało. Ale – przyznaję – widać tu też tęsknotę za życiem godziwym, lepszym, szlachetniejszym; jest pragnienie światła. Minęły stulecia, zanim świat