Opowieść niesamowita

Uwielbiam Poe’go. Od czasu, kiedy jako dziecko natrafiłem na niego w tomikach Biblioteki Złotej Podkowy i przeczytałem „Czarnego kota” oraz „Studnię i wahadło”, co później latami śniło mi się po nocach, stał się – obok Stevensona, Wellsa, Verne’a i Conan-Doyle’a – jednym z kreatorów mojej wyobraźni. 

Toteż z dużym zainteresowaniem sięgnąłem ostatnio po powieść Louisa Bayarda „Bielmo” – mieszaninę kryminału i gotyckiej powieści grozy, której Poe był pionierem. W końcu on pierwszy stworzył postać prywatnego detektywa posługującego się metodą dedukcji. W „Bielmie” też bohaterem jest detektyw, były policjant, osierocony przez żonę i porzucony przez córkę, który wezwany zostaje do Akademii West Point (autor nie kryje tam pamiątek po Kościuszce), aby wyjaśnić zagadkową śmierć jednego z młodych kadetów, który, jak myślano, popełnił samobójstwo, jednak wkrótce potem wykradziono jego ciało, a następnie wydarto z niego serce...

Sprawa jest dziwna, gmatwa się