Ryszard Czarnecki
Mam dość. Nie będę pisał o rzeczach tak powtarzających się, że już wręcz nudnych, albo tak żenujących, że aż hadko otwierać komputer.
Uprzejmie informuję zatem, że nie będę pisał:
– o epistolarnej sztuce Fransa komisarza Timmermansa, który czepia się Polski jak rzep psiego ogona lub też jak pijany płotu. Chyba raczej to drugie w kontekście ostatniej, zastanawiającej wypowiedzi pierwszego wiceprzewodniczącego Komisji Europejskiej, gdzie znawca Timmermans porównywał nacjonalizm do alkoholizmu, mówiąc, iż jedno i drugie to jak „chwila egzaltacji, a potem ból głowy”. Doprawdy, być może jest tak, że „jak wszedłeś między wrony, musisz krakać jak i ony”, ale jako żywo nie pamiętam, aby ów reprezentant Królestwa Niderlandów w KE zajmował się alkoholizmem w swoich publicznych wypowiedziach w...
Wreszcie prezydent i szef MON są zgodni! Nawet w 100 proc. Pierwszy powiedział przed defiladą – i jednocześnie przed pomnikiem Piłsudskiego – że polska armia nie może być prywatną własnością jednej osoby. Stałem na trybunie honorowej 1,5 metra za PAD i może 2 metry po skosie za Antonim Macierewiczem i widziałem, jak pan minister energicznie kiwa głową. Kiwał potakująco.
Na pewno nie był to tik. Minister obrony po prostu zgadzał się z Głową Państwa. Warszawiak zgadzał się z krakowiakiem. Norma. Gdyby min. Macierewicz był Bułgarem, to bym się zaniepokoił: nasi słowiańscy bracia z Bałkanów jak kiwają głową pionowo, z góry na dół, to oznacza, że mówią... NIE ! Czyli odwrotnie niż u nas. Z kolei gdy Bułgarzy kręcą głową poziomo – u nas to zaprzeczenie – to z kolei w Sofii, Warnie, Płowdiw...
Uwielbiam Amerykę, zwłaszcza geopolitycznie. Lubię Waszyngton z jego mniej zwariowanym życiem niż pędzący na złamanie karku Nowy Jork. Fajnie jest bywać w USA – znacznie mniej fajnie spędzać czas w kolejce po wizę na lotnisku.
Choćby tym waszyngtońskim imienia Dullesa. Jak wyraźna większość Polaków, żywię ciepłe uczucia wobec Amerykanów. Ma to swoje znane historyczne uwarunkowania. Ale przy całej sympatii dla Jankesów, czasem się im dziwię. Ot, na przykład fajny i realnie pomocny Trumpowi wiceprezydent Mike Pence w czasie oficjalnej wizyty mówi o towarzyszącej mu żonie per „The second lady”... Rozumiem amerykański protokół dyplomatyczny, ale nie wyobrażam sobie, aby jakikolwiek polski facet o swojej kobiecie powiedział, że jest drugą damą. Co więcej, nie wyobrażam sobie też, żeby...
1 sierpnia – rocznica Powstania Warszawskiego – był dla mnie w Internecie jednym wielkim wzruszeniem. Zdjęcia anonimowych i rozpoznanych żołnierzy Polskiego Państwa Podziemnego, cywilów, w tym dzieci. Wiersze. Filmowe etiudy. Przejmująca Minuta Ciszy o g. 17., gdy duże europejskie miasto, a w zasadzie miasta, bo działo się to w wielu polskich aglomeracjach, zamiera…
I zamiera z własnej woli, a nie decyzją administracyjną. To coś absolutnie wyjątkowego. I hymn Polski, podczas którego, jak napisał jeden z internautów, „aż ciary przechodzą po plecach”. Zapamiętam też i takie wpisy, iż „jestem dumny, że jestem Polakiem”. Przypominają mi się transparenty naszych rodaków w Ameryce podczas pierwszej pielgrzymki naszego papieża do USA z napisem „I’m proud to be Polish ”.
Tak, to była jasna...
Za siedmioma górami, za siedmioma lasami, za siedmioma rzekami mieszkał kiedyś pan prezydent. Prezydent był szczerze prozachodni i proNATOwski. Nie lubił też, prawdę mówiąc, komuchów. Na prezydenta zgłosiła go prawica. Pan prezydent uznał jednak, że rola jego obozu politycznego, jego zaplecza partyjnego tak naprawdę skończyła się w dniu wyborów.
Rządził zatem, nie zważając na formację polityczną, która go zgłosiła. I choć w jego kraju panował system parlamentarno-gabinetowy i decydująca rola należała do rządu, a nie do głowy państwa, to prezydent nie był „od macochy” i w szeregu ważnych spraw miał bardzo istotne zdanie. Obóz prezydenta, czy może raczej: pierwotny obóz prezydenta, był coraz bardziej rozczarowany, że „ich” prezydent lekceważy sobie prawicę ‒ ujawnię, że o prawicowego...
W Brukseli wakacje – rzecz święta. Nawet dla agnostyków, ateistów i osobistych nieprzyjaciół Pana Boga, właśnie tak – rzecz święta. Nieformalna stolica Unii zamiera od połowy lipca do trzeciej dekady sierpnia. Stare centrum miasta, pieczołowicie wyburzone przez władze w Brukseli w latach 70. (niczym Ceaușescu burzący stary Bukareszt), aby zrobić miejsce na nowoczesne budynki Komisji Europejskiej i europarlamentu – jest latem kompletnie opustoszałe. Tylko wiatr hula i diabeł (sic!) mówi dobranoc.
W tych właśnie ciężkich okolicznościach, gdy antyeuropejskie, wsteczne, prawicowe siły polskiego ciemnogrodu znów podniosły rękę na przyjaciół czy rękodajnych UE – tylko Franio stanął na wysokości zadania. Zwaliste cielsko Frania, spoconego jak zwykle grubasa, pojawiło się na konferencji...
Jeżeliby politykę międzynarodową porównać, choć to ryzykowna metafora, do giełdy, to ostatnio akcje Polski poszybowały w górę. Wizyta D.J. Trumpa w Polsce, jako pierwszym kraju europejskim (45. prezydent był wcześniej w Belgii na szczycie NATO i we Włoszech na szczycie G7) zakończyła się oczywistym sukcesem. Podczas wizyty lokatora Białego Domu kontrast między radosną, bezpieczną Polską a Hamburgiem, opanowanym przez bandytów paraliżujących miasto, rzucał się w oczy. Wcześniejsze wejście Polski z przytupem do Rady Bezpieczeństwa ONZ, choć w ostatnich kilkunastu latach nie udało się tego choćby Czechom, Słowacji, Węgrom, Słowenii, a także Włochom i Grecji; wreszcie świetne oceny w ratingach ekonomicznych i bezpieczeństwa inwestycyjnego – to wszystko buduje pozycję Polski. Używając innego...
Przy wejściu do budynku Parlamentu Europejskiego w Strasburgu są bramki do wykrywania metalu, ale nie ma alkomatu.
Podczas podsumowania prezydencji Malty w UE szef Komisji Europejskiej, Luksemburczyk Jean Claude-Juncker, ryczał, że PE jest „bardzo śmieszny” i jego noga tu nigdy więcej nie postanie. Gwoli ścisłości Malta liczy 450 tys. mieszkańców, a Wielkie (sic!) Królestwo Luksemburga ok. 600 tys. To tak informacyjnie. Dobrze, że Juncker nie zdjął buta jak Nikita Chruszczow, sowiecki gensek w ONZ, i nie walił nim o pulpit. On walił „tylko” ręką. Bez podtekstów. W mikrofon. Przewodniczący europarlamentu Włoch Antonio Tajani zaprzeczył Junckerowi stwierdzając, że „nie jesteśmy bardzo śmieszni” albo „jesteśmy bardzo nieśmieszni”, czy jakoś tak. I tak mało kto to słyszał, bo mało kto był...
W swoim czasie Jean Claude Juncker, jeszcze jako premier Luksemburga, radził premierowi Polski Jarosławowi Kaczyńskiemu, aby – mówiąc skrótowo – „pogodził się z Niemcami”. Dodał, że on wie, co mówi, bo Niemcy podczas II wojny światowej zabili kilkunastu członków jego rodziny. Zabrzmiało to, jak zabrzmiało... Szef rządu RP jako człowiek dobrze wychowany nie chciał ripostować, ale pewnie miał na końcu języka, że inaczej relacje z Berlinem wyglądają w kontekście państwa mającego niecałe 600 tys. mieszkańców, a zupełnie inaczej w przypadku kraju niemal 40-milionowego.
No właśnie. Warto i trzeba współpracować z mniejszymi od nas państwami, nawet całkiem małymi, ale nie warto wkładać ich okularów do patrzenia na politykę międzynarodową. Polska, będąca po brexicie piątym krajem UE i...
Do Polski przyleciał Gulfstream 550, pierwszy z rządowej floty powietrznej. Cóż, lepszy rydz niż nic. Lepszy Jankes niż Rusek. Lepszy Gulfstream niż „tutka” (Tu-154). Ponoć Platforma zgłosiła już dwie propozycje nazw dla owego samolotu. Pierwsza z nich ma ponoć brzmieć Latający Pędzący Królik. Hm, widać, że kultowa restauracja, w której Piotr W. i inni młodzi funkcjonariusze PO obiadowali, ustalając, na jakim cmentarzu warto się spotkać i jak rozwijać hazardowy biznes, może przejść do legendy – także awiacji. Ponoć alternatywną nazwą dla Latającego Pędzącego Królika jest Latająca Sowa i Przyjaciele.
Zacząłem od uśmiechu, ale, szczerze mówiąc, do śmiechu nie jest mi wcale. Piszę te słowa w Brukseli dzień po tym, jak na Dworcu Centralnym w tej belgijskiej formalnej i unijnej nieformalnej...
„Wyborów ci u nas dostatek” ‒ można by strawestować słowa Władysława Jagiełły z „Krzyżaków” Henryka Sienkiewicza po tym, gdy miłujący pokój nasi zachodni sąsiedzi przesłali mu dwa miecze, aby zachęcić do walki pod Tannenbergiem, czyli pod Grunwaldem. W rzeczy samej na Starym Kontynencie w odstępie trzech (sic!) dni odbyły się wybory w trzech państwach. Powszechnie zauważone i komentowane były wybory po obu stronach Kanału zwanego przez Francuzów i resztę Europejczyków La Manche, a przez Brytyjczyków – Kanałem Angielskim. Prawie niezauważone odbyły się natomiast wybory w najmłodszym europejskim państwie (choć nieuznawanym przez kilka krajów członkowskich UE), czyli Kosowie.
Zacznijmy od Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, bo to oficjalna nazwa państwa, na...
„Trochę mamy problem z ciocią. Bardzo przeżywa ten czas. To matka, dla niej rany się nie zabliźniły nic a nic. Będzie dobrze. Prawda jest najważniejsza”. SMS o takiej treści dostałem od zaprzyjaźnionej osoby, bliskiej krewnej matki oficera, który 10 kwietnia 2010 r. zginął pod Smoleńskiem.
Mam swoje lata, jestem długo w polityce, a to obszar, w którym emocje trzyma się raczej na wodzy, ale, nie powiem, poruszyła mnie ta wiadomość odczytana z telefonu komórkowego. Bo ekshumacje to przecież nie tylko problem odpowiedzialności sprzedajnych (Rosji) polityków, ale to też ludzkie tragedie. To matki – jak w tym przypadku – ojcowie, mężowie, żony, dzieci, wnuki, którym bezduszny poprzedni rząd funduje przeżywanie tego osobistego dramatu po raz kolejny. Nic nie wiemy o ich nieprzespanych nocach...
Jedno z ostatnich wydań brytyjskiego, prestiżowego dziennika gospodarczego „Financial Times” informuje międzynarodową opinię publiczną ‒ a jest on czytany na całym świecie – iż Polska przyjęła milion czterysta tysięcy uchodźców z Ukrainy. Bądź co bądź przyjeżdżają oni na terytorium Rzeczypospolitej z kraju ogarniętego wojną, gdzie na wschodzie toczą się walki, a część tegoż państwa jest okupowana (anektowana).
Ciekawe, że wątek imigrantów – uchodźców z Ukrainy – podniósł kilka dni temu również wpływowy tygodnik ukazujący się po angielsku w Brukseli – „Politico”. Skądinąd wystarczy spojrzeć na wykres fali imigracyjnej ze Wschodu do Polski, aby zorientować się, jak olbrzymi wzrost napływu uchodźców nastąpił po agresji Rosji na Ukrainę. Ze strumyka zrobiła się porywista rzeka,...
Rzecz będzie o buczeniu. I o Kalim. Kali teraz jest uchodźcą. I uważa, że jak on zaczepia białe kobiety w tej bogatej Europie, to jest OK, a jak jego upominają, żeby nie zaczepiał tych białych kobiet ‒ to jest rasizm, dyskryminacja i łamanie praw człowieka. Z buczeniem jest identycznie. Jak Kali buczy na białych ‒ to dobrze. Jak biali buczą na Kalego ‒ to zgroza i szowinizm. Jak ludzie na Powązkach buczą na Gronkiewicz-Waltz czy Bartoszewskiego, to jest, proszę Państwa, straszne, niewyobrażalne chamstwo. A jak prawnicy: sędziowie, radcy, czy adwokaci buczą na wiceministra sprawiedliwości ‒ co za świetna reakcja, obywatelskie nieposłuszeństwo, ale mu pokazali!
Tak, duch Afroamerykanina Kalego unosi się nad III RP. W czasach „Litwosa” ‒ bo taki był literacki pseudonim Henryka...
Jakże to interesujące, żeby nie powiedzieć – charakterystyczne, że UE zgłasza pretensje do swoich trzech członków: Polski, Węgier i Rumunii, którzy – cóż za przypadek! ‒ znajdują się w najściślejszej unijnej czołówce, gdy chodzi o rozwój gospodarczy. Ba, znowu przypadek, co za koincydencja! ‒ wszystkie te trzy państwa są z tzw. nowej Unii, na którą to nową Unię dawna Piętnastka, czyli stara Unia, patrzy tradycyjnie, tak jak patrzy się na mróweczki z 10 piętra.
Bruksela uważa, że trzeba przylać kijem, żeby była dyscyplina i każdy znał swoje miejsce w szeregu. Bo przecież dla wielu bogatych krajów, które dziś wcielają się wobec Polski w rolę prokuratorów, z namaszczeniem ubierają togi sędziów i myślą, że są nauczycielami wobec krnąbrnych polskich uczniów, to obciach, że średnia wzrostu...
„Zapomniał wół, jak cielęciem był” ‒ to znane polskie porzekadło pasuje jak ulał do slalomu giganta w wykonaniu PO na stoku o nazwie „Muzułmańscy imigranci”. Liderzy Platformy: jednego dnia szef partii, a następnego dnia przewodniczący klubu oświadczają, że są... przeciwko obecności islamskich uchodźców w Polsce.
Polityczna Polska wstrzymuje oddech, bo rzadko kiedy obserwuje się taką bezczelność. Platformersi zachorowali na amnezję, jednocześnie licząc, że inni też zachorują. Tymczasem my, Sarmaci, mamy wiele wad (słomiany zapał, opilstwo itd.), ale jednak na amnezję nie chorujemy, a nawet wręcz przeciwnie. Nie trzeba wszak być ekspertem integracji europejskiej, aby pamiętać coś, co miało miejsce raptem 1,5 roku temu. Październik 2015 r. Szczyt UE w Brukseli. Przewodnicząca PO (...
Jak Kali ukraść krowę – to dobrze, ale jak Kalemu krowę ukradną, to bardzo, bardzo źle. Nieśmiertelny Murzynek Kali, bohater powieści „W pustyni i w puszczy” pierwszego noblisty w polskiej literaturze, Henryka Sienkiewicza, mógłby być – zaprawdę powiadam wam ‒ patronem opozycji.
Gdyby Kali żył w dzisiejszych czasach (mógłby się w niego wcielić były poseł Platformy Obywatelskiej, a potem partii Gowina ‒ z Nigerii i Łodzi, pastor John Godson), na pewno by głośno krzyczał o zdjęciu Donalda Tuska w niemieckim, narodowo-socjalistycznym mundurze ze swastyką, na Facebooku polskiej konsul honorowej w USA, ale jeszcze głośniej by milczał o opozycyjnym pośle Grzegorzu Furgo, który w hitlerowski mundur „ubrał” Jarosława Kaczyńskiego.
To proste: ktoś za kulisami wciska, kiedy trzeba, guzik z...
Mieć pamięć słonia – jakże to obciąża! Tylu ludzi wokół szybko zapomina, co widzieli czy słyszeli. A ja obdarzony jestem przekleństwem pamiętania. Inni, obdarzeni pamięcią dobrą, ale selektywną, albo dobrą, lecz „wybiórczą” (skojarzenie z tytułem pewnej gazety nasuwa się mimo woli), żyją w błogiej niepamięci, a ja pamiętać muszę. I chcę zresztą. Także za tych, co nie pamiętają. Gdy czytam o konszachtach byłego ministra spraw zagranicznych z Rosjanami odnośnie do rozdzielenia wizyt w Smoleńsku w 2010 r., to przypominają mi się od razu poniższe fakty; uderz w stół, a natychmiast w pamięci się odzywają.
Po pierwsze: to ten sam Radosław Sikorski, słusznie wszak zwany „Radkiem”, był pierwszym i ostatnim – a więc jedynym ‒ szefem MSZ w historii Polski niepodległej, który na coroczne...
W polityce, zwłaszcza w polityce tak dużego państwa jak Polska (gwoli przypomnienia: piąta w UE ‒ po Brexicie), warto mówić własnym głosem, a nie śpiewać w cudzym chórze. No, chyba że ten chór śpiewa polską pieśń lub przynajmniej utwór zgodny z polskimi interesami. To pierwsze nie zdarza się często, to drugie już częściej.
W ostatnim czasie mogliśmy i możemy obserwować szereg „wrzutek” ze strony obozu naszych przeciwników w świecie i w Polsce, którzy chcieli (i chcą) obóz niepodległościowy użyć jako kij bejsbolowy do załatwiania ich brudnych interesów. Było to szczególnie spektakularne podczas kampanii prezydenckiej w USA. Chciano nas poszczuć na Donalda Trumpa jako rzekomego rosyjskiego pachołka, jeśli nie „agenta wpływu” Moskwy. Część naszych publicystów, a także niektórzy politycy...
W ostatnich latach zawsze przy okazji „Smoleńska 10.04.10” czytam o przemyśle pogardy. Olbrzymia większość autorów twierdzi, że zaczął się on właśnie wtedy. To nieprawda. On się wtedy tylko zwielokrotnił, zintensyfikował, zmultiplikował. Istniał wcześniej. Moja subiektywna ocena: rozpoczął się wywiadem Donalda Tuska po przegranych przez niego wyborach prezydenckich w 2005 r., gdy ówczesny lider PO powiedział o Lechu i Jarosławie Kaczyńskich, iż są „schizofrenikami”. Wykładnia była prosta: myślą inaczej niż ja, my – to znaczy, że mają schizę, nie są normalni... A potem już poszło.
Czytam czasem, i to u naszych autorów, że Tusk po Smoleńsku zniknął, zapadł się, nie chciał być z tym kojarzony, bał się podejmowania decyzji. To prawda, ale też i kłamstwo w kontekście przemysłu pogardy. To...
Właśnie wróciłem z Armenii, gdzie właśnie zakończyły się wybory parlamentarne. Były one najważniejszymi w historii niepodległego państwa Ormian. Po prostu dlatego, że parlament zmienił konstytucję, system prezydencki zamieniając na parlamentarno-gabinetowy. W Erywaniu rządził dotąd niepodzielnie prezydent, a teraz, a właściwie od przyszłego roku, główne skrzypce będą w rękach premiera. Nie jest to bynajmniej taki szach-mat, jaki zrobiono w Federacji Rosyjskiej po podwójnej kadencji prezydenckiej Putina, gdy pułkownik Władimir Władimirowicz został premierem, a na prezydenta namaścił swoja kukiełkę w postaci Miedwiediewa.
To był, pozostając wiernym językowi szachów, gambit ‒ tyle że temporalny, mający trwać raptem parę lat, a nie strategiczny, jak w opisywanym przeze mnie państwie...
W pierwszym kwartale 2017 r. (niecałym) Włochy przyjęły dwa razy więcej (sic!) imigrantów w porównaniu z pierwszym kwartałem AD 2016. Stąd też Italia jest w awangardzie tych, którzy chcą wziąć za twarz dotąd niepokorne kraje „nowej” Unii ,takie jak Polska, Węgry, Czechy oraz Słowacja, i przymusić je do wzięcia części imigrantów z tzw. starej Unii. Jak? Pistoletem szantażu ekonomicznego.
Przed rokiem chciano nam łupać ćwierćmilionowe (w euro) kary za niewpuszczenie jednego (!) imigranta, teraz zmienili formę, choć nie cel – i chcą nam zamrozić unijne fundusze. W myśl tego, co oznajmił upadający, ale już dawno utytłany prezydent Francji François Hollande. Jego słynne: „Wy macie zasady, my fundusze” przejdzie do historii arogancji i bezczelności w polityce międzynarodowej. Ciekawe, że...
Gdzie leży pies pogrzebany? W zgodzie pani Kopacz na przyjęcie do Polski prawie 12 tys. imigrantów spoza Europy, głównie muzułmańskich. Nastąpiło to w ostatnich dniach 8-letniego panowania koalicji PO–PSL, na szczycie UE w Brukseli w październiku 2015 r.
Tusk przyznał się publicznie, że namawiał do tego swoją następczynię na fotelu szefa PO. Jeśli teraz goszczący w Warszawie grecki komisarz Dimitris Awramopulos stwierdza, że kraje, które zobowiązały się do przyjęcia imigrantów, muszą dotrzymać obietnicy, to pije też do Polski i katastrofalnej decyzji bezrefleksyjnej „premierki” z Platformy. Nasi sąsiedzi z Grupy Wyszehradzkiej: Czechy i Słowacja, ale i Węgry, a także siódmy co do wielkości kraj UE, czyli Rumunia, zagłosowały przeciwko przymusowym kwotom dla imigrantów i dzisiaj są w...
Raptem pięć dni po dwudniowym szczycie Rady Europejskiej odbyła się w Parlamencie Europejskim debata na temat konkluzji posiedzenia RE. Głos zabrał Donald Tusk – następnego dnia nikt nie pamiętał, co powiedział.
Przemówił też szef Komisji Europejskiej Jean-Claude Juncker, który dość histerycznie reagował na głosy krytyki ze strony eurosceptyków. Poza tym niemal bez przerwy pił wodę i od czasu do czasu wstawał w trakcie wystąpień innych posłów. Stał nieruchomo przez parę minut, wpatrując się gdzieś w przestrzeń, po czym znowu siadał. Niektórzy mówili, że może widzi tu i ówdzie białe myszki ‒ ale ja ich nie widziałem, zatem trudno mi te wersję potwierdzić. Głos zabrał też premier Włoch Paolo Gentiloni. Pretekstem do jego wystąpienia był fakt, że jeszcze w marcu ma być w Rzymie...
Niemiec, były dwukrotny komisarz w Brukseli, dawny wiceprzewodniczący Komisji Europejskiej, a w Polsce znany z tego, że był „Mister Europe” i odpowiadał za rozszerzenie Unii Europejskiej ‒ Guenter Verheugen jest autorem słynnej maksymy, iż gorszym nieszczęściem od niemieckich socjalistów są tylko... francuscy socjaliści.
Warto podkreślić, że Verheugen to też socjalista właśnie, towarzysz Guenter po prostu. Pewnie wie, co mówi. Ale ostatnio pomyślałem sobie, że jest jeszcze jedna rzecz porównywalna z francuską czy niemiecką lewicą: Labour Party w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej. To właśnie europosłanka z Partii Pracy, pani Claire Moody, podniosła rękę na nasz kraj w raporcie przyjętym najpierw przez komisję do spraw kobiet w PE, a potem już na forum PE....
Żeby nabrać dystansu i pokory do rzeczywistości, trzeba wyjechać dalej niż do Brukseli. Najlepiej do Indii. Tam, w kraju, gdzie nad brzegami jego najdłuższej rzeki – Gangesu codziennie pali się tysiące zwłok, człowiek staje się bardziej pokorny wobec rzeczywistości niż na Starym Kontynencie. W Europie ludziom wydaje się, że są bogami. W cywilizacjach czy kulturach liczących kilka tysięcy lat już tej pewności nie ma.
W New Delhi pomyślałem, iż powiedzenie o Indiach, że to kraj kontrastów, to wręcz banał. To prawda, ale najwięcej mówi się o kontrastach ekonomicznych, a za mało o społecznych. System kastowy jest dalej de facto podstawą funkcjonowania społeczeństwa hinduskiego. Parias może zostać lekarzem, ale będzie miał klientów wyłącznie pariasów. Tak samo z prawnikami wywodzącymi się z...
Między końcem listopada 2013 a drugą połową lutego 2014 r. byłem na Majdanie sześciokrotnie. Przemawiałem do tłumów, przedstawiany jako „polski deputat jewroparlamenta”. W te bardzo zimne dni niezwykle ciepło przyjmowano wyrazy tej polskiej solidarności z ukraińską wolnością i ukraińskim odrzucaniem rosyjskiego jarzma. Teraz byłem na Majdanie ponownie, akurat w trzecią rocznicę zwycięstwa „pomarańczowej rewolucji 2.0”.
Kilka dni przed moim przyjazdem odbyły się demonstracje, które przerodziły się w zamieszki. Protestowali nacjonaliści, kilku policjantów zostało rannych. Gdy idę ulicami, które pamiętam z walk w lutym AD 2014, jest ciemno, cicho i smutno. 36 miesięcy temu byłem na tej ulicy, przy której znajduje się stadion Dynama Kijów – i wyglądała zupełnie inaczej. Ulica ta, spadająca...
Właśnie minęły walentynki, czyli święto miłości i zakochanych. Oczywiście dla wielu ważniejsze jest, że tego dnia są imieniny Jana Chrzciciela, a także Dobiesława, Niedamira czy też Modesta, Walentego, Witalisa i Zenona. Ale skoro już mowa o dniu zakochanych, położę akcent gdzie indziej niż wszyscy
Zwrócę bowiem uwagę, iż ludzie zakochani w Polsce powinni pamiętać, że na 14 lutego przypadła 186. rocznica słynnej zwycięskiej bitwy powstania listopadowego, gdy pod Stoczkiem gen. Józef Dwernicki rozbił rosyjską dywizję strzelców konnych. Dla ludzi zakochanych w Kresach ważne jest, że 110 lat temu otwarto Lwowską Galerię Obrazów. Szkoda, że ją ostatnio złupiono, a jej ukraiński dyrektor nie wie, co dokładnie skradziono (sic!) i nie umie oszacować strat...
Ludzie zakochani w...
Na pierwszej stronie wydawanego w Brukseli w języku angielskim wpływowego tygodnika „Politico” ukazała się informacja o ciekawym zjawisku. W artykule „Internetowa armia Marine Le Pen” czytam, że liczba internetowych „followersów” kandydatki Frontu Narodowego na prezydenta Francji osiągnęła już liczbę miliona 250 tys. Sama zaś córka Jeana-Marie Le Pena ma już 35 proc. poparcia
W moim kraju w 2015 r. zarówno wybory prezydenckie, jak i wybory parlamentarne zostały wygrane przez Prawo i Sprawiedliwość w niemałej mierze dzięki pospolitemu ruszeniu w necie. Wybory prezydenckie w USA A.D. 2016 wygrał, podobnie jak w Polsce, kandydat prawicowy i stało się to głównie dzięki oddolnym inicjatywom amerykańskiego społeczeństwa obywatelskiego. Dlatego nie lekceważyłbym informacji o internetowych...
Unia Europejska z czołem zroszonym potem urodziła pakiet zimowy. Nie mylić z Pałacem Zimowym, od którego zdobycia w 1917 r. zaczęła się sowiecka rewolucja październikowa, która tak naprawdę była w listopadzie
Unijna góra urodziła wielką mysz? Nawet jeśli UE uznać można za górę lodową ‒ chyba nie w okresie „ocieplenia klimatycznego”, rzekłem, podkręcając kaloryfery, bo zimno wszak jak cholera ‒ to trudno jednak ów dokument uznać za mysz. Chyba że za mysz genetycznie modyfikowaną, bo ów dokument liczy 1000 stron podstawowych plus 3000 stron załączników. Rzecz dotyczy polityki energetycznej. Jest to opracowanie na tyle sążniste, iż nie dziwię się Krzysztofowi Tchórzewskiemu, naszemu ministrowi energetyki, który w Parlamencie Europejskim powiedział, że jego urzędnicy, gdy po miesiącu...
Pamiętajcie, że „feminizm to nie jest atak na mężczyzn”. Takiej treści transparent widziałem na ulicach Waszyngtonu w dzień inauguracji prezydentury Donalda Trumpa
Całując Chorwatki w policzek, pamiętajcie, by uczynić to tylko dwa razy. Boże broń trzy! Moja znajoma Dubravka Šuica trochę się żachnęła, gdy gratulując jej wyboru na wiceprzewodniczącą AFET ‒ Komisji Spraw Zagranicznych europarlamentu – wycałowałem ją po polsku, po trzykroć. Okazało się, że trzy razy całuje się w Serbii, ale nigdy, przenigdy w Chorwacji. Jak jest w innych krajach bałkańskich czy też może precyzyjniej – w państwach powstałych na gruzach dawnej Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii, tego, dalibóg, nie wiem. A może Czytelnicy wiedzą?
Pamiętajcie, drogie Panie, nie chodźcie na Bal Wolności (Freedom...
Nasz podziw, a czasem nawet szacunek, zyskują ci, którzy potrafią rządzić latami, co w systemach demokratycznych łatwe nie jest
Łatwiej jest wejść na szczyt, niż na nim pozostać. Tak mówią sportowcy. To powiedzenie dotyczy w jakiejś mierze także polityki. Dlatego podziwiamy nie tylko mężów stanu, którzy potrafili przeprowadzić wiekopomne reformy, wygrać wojnę, ocalić niepodległość własnego państwa czy też poszerzyć jego granice. Nasz podziw, a czasem nawet szacunek, zyskują ci, którzy potrafią rządzić latami, co w systemach demokratycznych łatwe nie jest. Zwłaszcza dziś, w dobie internetu i telewizji, gdy obszar politycznych kuluarów zmniejszył się do minimum minimorum.
Jak to jest na poziomie europejskim? Mówię oczywiście o instytucjach UE, a nie państwach członkowskich. Ostatnio...
Tradycyjnie już od 2010 r. przyznaję Antynagrody dla tych, którzy skompromitowali się w polskim życiu publicznym w danym roku
A oto m.in. laureaci Antynagrody Czarneckiego za poprzednie lata.
2010 – Tusk jr, Jan Grzechowiak, Andrzej Chyra, Daniel Olbrychski, Jan Kidawa-Błoński, Roman Polański, Jakub Wojewódzki, Krzysztof Materna, Franciszek Smuda, Kazimierz Kutz, Stanisław Tym, bp Tadeusz Pieronek, gen. Mieczysław Cieniuch.
2011 ‒ PZPN, Ewa Kopacz, Cezary Grabarczyk, min. Jerzy Miller, Joanna Kluzik-Rostkowska, Radosław Sikorski, Paweł Graś, Donald Tusk, Hanna Gronkiewicz-Waltz, Bronisław Komorowski, Janina Paradowska.
2012 ‒ „GW”, min. Joanna Mucha, Hanna Gronkiewicz-Waltz, Jan Dworak, Jacek Rostowski, Grzegorz Hajdarowicz, Radosław Sikorski, sędzia Ryszard...
Już od 2010 roku – a więc teraz po raz siódmy – przyznaję honorowe Nagrody Czarneckiego
Otrzymują je ludzie, organizacje czy środowiska, które w danym roku swoją działalnością publiczną lub zawodową szczególnie zasłużyły się Rzeczypospolitej.
Za 2016 rok nagrody otrzymują:
Program „Rodzina 500+” ‒ po wściekłym ataku liberalnych mediów, ale też świetnym odbiorze społecznym, widać, jak bardzo był potrzebny. Tego już nikt Polakom nie zabierze.
Grupa Wyszehradzka ‒ choć polska prezydencja w V4 potrwa jeszcze do czerwca 2017 r. (zaczęła się 1 lipca 2016 r.), to już można mówić, że reanimowaliśmy organizację w praktyce zamordowaną przez poprzedni rząd: udało się wspólnie określić cele w sprawie przyszłości UE czy muzułmańskich imigrantów. Przede wszystkim daliśmy jednak sygnał dla...
Nie znam takiego drugiego proamerykańskiego kraju w Europie jak Albania. Choć w tej miłości kryje się też wyrachowanie, bo gdyby nie Stany, Albania nie należałaby do NATO, a Kosowo nie ogłosiłoby niepodległości, w każdym razie nie tak szybko
Tirana wita chłodną zimową nocą. Znów jestem w Albanii, niegdyś kraju za najbardziej stalową kurtyną – i to z obu stron komunistyczną. Dziś ten ponoć jeden z dwóch, obok Mołdawii, najbiedniejszych krajów Europy już nie jest pod wpływem czerwonego cienia dyktatora Envera Hodży. Towarzysz Hodża nie kłaniał się Moskwie, ale Marksowi jak najbardziej, i to w najbardziej ortodoksyjnej formie jego ideologii. Dziś już nikt nie nazywa Albanii Koreą Północną Europy, a stolica Albanii przez ostatnie dziewięć lat zmieniła się nie do poznania, choć prowincja...
Jak tu żyć, nie roniąc łez nad ofiarami straszliwego reżimu w Warszawie?
Centrum miasta zdemolowane. Szkło na ulicach i chodnikach, porozbijane wiaty przystanków autobusowych i tramwajowych, zniszczone samochody, policja w pełnym rynsztunku, bezwzględni demonstranci wyżywający się na mieniu komunalnym i prywatnym, stosujący przemoc. Rzecz dzieje się w sercu Europy.
Czy to fotografia Warszawy? Nie. Może jeszcze nie. To obrazki z Brukseli z ostatniego weekendu. Wtedy, gdy w Polsce trwały demonstracje, stolica Królestwa Belgii i nieformalna stolica UE była w ogniu ulicznych starć sił porządkowych z demonstrantami. Odbywała się manifestacja „antyfaszystów” z całej Europy, a następnie zwyczajowa uliczna zadyma. „Antyfaszystów” z Antify znamy z bicia Polaków 11 listopada 2011 r. Byli to...
Wiem, że to spotkanie z historią Chrystusa zapamiętam na zawsze, do końca moich dni.
Czuję wzruszenie
Znów Izrael, znów Jerozolima, znów Ziemia Święta, znów Grób Pański. Ale teraz, choć jestem już trzeci raz w miejscu pochowania Jezusa Chrystusa, przeżywam to szczególnie – a nie jestem człowiekiem skorym do częstych i nadmiernych uniesień.
Oprowadza mnie wicekustosz Kustodii Ziemi Świętej Zakonu Franciszkanów o. Dobromir Jasztal. To miejsce trudnej, a czasem burzliwej współpracy i rywalizacji katolików, prawosławnych i Ormian. Ich konflikty nagłaśniane są w mediach, ich współpraca już mniej. Dotykam z pełną czcią drzwi z 1099 r. Przy wejściu Kamień Namaszczenia. Przy nim kobiety zostawiły ciało umarłego Chrystusa. Gdy wróciły, już Go nie było. Zmartwychwstał. Jedynym świadkiem...
Przywożą tu śmieci z całego Kairu. Tu są sortowane, przetwarzane, utylizowane. Dzięki śmieciom powstały nawet fortuny
Jest taka dzielnica. Choć ci, którzy tam mieszkają, bardzo nie lubią, jak się tak to określa. Wolą mówić, że są „z Mukatta”. Tak nazywa się wzgórze. Ale to naciągane. Dzielnica Mukatta istnieje naprawdę, jednak to ekskluzywna część stolicy i mieszkają tu bogacze, a nie śmieciarze. Ale można też używać neutralnej nazwy Dzielnica Jam. Ona nikogo nie pozycjonuje, a oddaje istotę rzeczy. To przecież w tym miejscu były przez lata kamieniołomy.
Gdzie jest ta dzielnica? W Kairze. Właśnie stamtąd wracam. Piszę te słowa w samolocie do Polski. Byłem w „dzielnicy śmieciarzy”. To część egipskiej stolicy. Mieszkają tu głównie nasi bracia chrześcijanie, Koptowie. Prezydent Naser...
Stylem uprawiania polityki europejskiej przez Donalda Tuska było prawo mimikry, przystosowania się, demonstrowanie swojej nieobecności
Słowa piosenki „Im więcej ciebie – tym mniej”, śpiewanej przez Natalię Kukulską, strawestować należy ‒ w kontekście Brukseli i Donalda Tuska ‒ na: „Im dłużej ciebie – tym mniej”… Niespodziewany wywiad, udzielony dla TVN24 przez kończącego powoli swoją kadencję przewodniczącego Rady Europejskiej i ekspremiera, należy odczytać jako efekt uświadomienia sobie przez „chłopaka z podwórka”, iż jego „misja” w unijnej stolicy kończy się. Wcześniej bowiem Tusk generalnie unikał wypowiedzi dla mediów w Polsce. Odzywał się rzadko i zawsze w nadzwyczajnych okolicznościach. Tym razem, ni z gruchy, ni z pietruchy, ni w pięć, ni w dziewięć, ani nawet w dziewiętnaście...
Okazuje się, że koniec końców eksponowane stanowisko we własnym państwie jest realną pokusą i skutecznie konkuruje z fotelami w UE
„Nosił wilk razy kilka, ponieśli i wilka” ‒ tak brzmi stare polskie porzekadło, które w mowie ojczystej zakorzenił biskup bajkopisarz Ignacy Krasicki. Przypomniałem sobie te słowa, gdy przewodniczący Parlamentu Europejskiego Martin Schulz zapowiedział, że nie będzie ubiegał się o trzecią kadencję na tej funkcji. Ale jednocześnie pomyślałem sobie, że te słowa nie do końca tu pasują, bo przecież niemiecki socjalista nie przegrał wyborów ani też nie zrejterował w obawie przed porażką. Wycofał się, bo wie, że w połowie lutego zostanie ministrem spraw zagranicznych najważniejszego państwa w Unii Europejskiej. Skądinąd może to być przyczynkiem do dyskusji, co w...
Uderzenia w Trumpa, w jego ludzi, jego grzechy popełnione i niepopełnione, będą przejawem dobrego, lewicowego smaku
Amerykański „Newsweek” upodabnia się, gdy chodzi o chamstwo, do jego polskiego odpowiednika. W złożonym do druku jeszcze przed wyborami prezydenckimi numerze, który ukazał się z powyborczą datą 11 listopada 2016 r., Nina Burleigh pisze o tym, że „motłoch przychodził na wiece Trumpa”. A więc już nie sam Donald J. Trump był rasistą, seksistą, islamofobem, homofobem, faszystą i generalnie burakiem, ale też, zdaniem światłego (a jakże) liberalno-lewicowego tygodnika, wybrało go bydło. Jaki to polityk w Polsce, były szef MSZ i były doradca premiera Tuska mówił o przeciwnikach politycznych per „bydło”? Zaiste, szef dyplomacji... Tyle że, zdaje się, był znacznie starszy niż...
Zdaje się, że pospolite ruszenie artystów i pseudoartystów amerykańskich było jeszcze większe niż adekwatne wzmożenie działalności tych środowisk w Polsce
„Lecz choćby przyszło tysiąc atletów / I każdy zjadłby tysiąc kotletów, / I każdy nie wiem jak się wytężał, / To nie udźwigną, taki to ciężar”. „Lokomotywa” Juliana Tuwima przypomniała mi się, gdy obserwowałem ostatnią kampanię prezydencką w USA. Była ona żywym zaprzeczeniem łacińskiej maksymy „Nec Hercules contra plures”. Donald Hercules Trump może nie był sam (okazało się, że poparła go miażdżąca większość Amerykanów), ale „plures”, czyli tłumy tzw. celebrytów, znanych z tego, że są znani, albo i nawet dobrych aktorów czy piosenkarzy, ale kompletnie niekapujących, o co chodzi w polityce, i oderwanych od życia przeciętego Johna...
Karuzela personalna toczy się w Brukseli (i Berlinie) w najlepsze
W polityce europejskiej jest teraz zupełnie jak w ustawianiu kostek domina: przewrócenie jednej uruchamia lawinowo upadek następnych. To widać, słychać i czuć w Brukseli. Jedna zmiana w łańcuszku (niekoniecznie św. Antoniego) może uruchomić kolejne zmiany personalne. Dotyczy to już nie tylko Unii Europejskiej jako takiej, ale i poszczególnych państw członkowskich, bo przecież często bywa, że unijni gracze grają na dwa fortepiany: brukselsko-strasburski i własny, narodowy.
A tak konkretnie. Jeżeli w połowie stycznia 2017 r. na szefa Parlamentu Europejskiego nie zostanie ponownie wybrany Niemiec – socjalista Martin Schulz, to fotel szefa PE obejmie nie inny eurolewicowy towarzysz, lecz po pięciu latach od...
Polskich kompozytorów czy śpiewaków mogą wysłuchać pasażerowie wielu linii lotniczych z państw od nas geograficznie znacznie odleglejszych niż Niemcy – bądź co bądź, nasz sąsiad
Niektórym starszym moim rodakom Lufthansa kojarzy się z Luftwaffe, ale młodszym Polakom już w mniejszym stopniu. Piszę do państwa jako Wasz klient – nie zawsze bowiem mogę wszędzie dolecieć naszym narodowym przewoźnikiem, czyli Polskimi Liniami Lotniczymi LOT. Dlatego korzystam czasami z Państwa usług, zwłaszcza na trasach transatlantyckich, pozakontynentalnych. Biuro podróży znajdujące się w PE w Brukseli (i Strasburgu) często oferuje nam, europarlamentarzystom, Państwa połączenia. Nie chcę w tej chwili ocenić jakości usług, które otrzymujemy z Państwa strony, ani też tego, czy jedzenie jest smaczne, czy mniej...
Czasy się zmieniają, rządy się zmieniają, lata lecą, a nienawiść i strach pozostają niezmienne
W ostatnich dniach miałem poczucie deja vu. Poczułem się jak za czasów koalicji PO–PSL i Komorowskiego. Chodzi o Smoleńsk. Chodzi o język nienawiści ‒ dziś identyczny jak kiedyś. Zaliczyłem oto powrót do przeszłości. Znów nasłuchałem się słów pogardy. Ten sam szymel. Te same instrukcje. Te same nienawistne narracje. Dowiedziałem się po raz n-ty, że wszystkiemu i tak winny jest PiS i Macierewicz. Gdy argumentowałem, że przecież to nie jest wina mojego środowiska politycznego, że ktoś oddał śledztwo w sprawie smoleńskiej tragedii Rosjanom ‒ słyszałem rechot i kpiny. I to w studio „naszej” telewizji. Obecnie PO na naszych oczach dokonuje ucieczki do przodu. Dlaczego? Bo wiedzą, że to nie...